پوشش گیاهی    9

گل بی منت باران

یکی از عجایب زیبایی های بنار و دشتستان است . این گل پیازی دارد که در عمق تقریبا سی تا چهل سانتیمتری زمین قرار گرفته و تابستان سوزان دشتستان را از سر می گذراند . هوا که تغییر می کند و بوی پاییز می رسد ، این گل زعفرانی نیز بدون قطره ی آبی می روید .  همین ویژگی آن باعث شده تا نام « گل بی منت باران » را به خود بگیرد . گل بی منت باران ساقه ندارد و سه چهار برگ بنفش است که با همه ی لطافت ، از زمینِ سخت  بیرون می آید .

مرمرشک

از خوش بو ترین گل های دشتستان و منطقه است . این گل فوق العاده معطر است و معمولا شاخه هایی از آن را شکسته و به خانه می برند تا بوی محیط را تغییر دهد . بوته نسبتا پهن می روید و در عمق گل ها ، پوسته ی سپید کاغذ مانندی وجود دارد که دانه های این گیاه در آن نگهداری می شوند . برگ این گیاه ، نرم و پهن  با حاشیه های بریده بریده و گل هایش کوچک ، سفید و بنفش است .  نام دیگر مرمرشک ، مریم گلی و نام علمی آن (  salvia sp ) است .

کله غور

کله غور از گل های بسیار زیبا و بدون بویی است که در دورنگ قرمز و آبی در دشت های بنار خود نمایی می کند . این گیاه ، برگ های نازک و باریکی دارد و چند ساقه از قلب آن به بالا کشیده می شود که چندین گل در قسمت یک سوم  بالایی آن می روید . این گل به خاطر زیبایی ظاهری آن بسیار چشمگی است و چون ساقه ی آن تا اندازه ای انعطاف پذیر است ، دسته ای از آن را فراهم آورده ، دو ساقه ی آن را کنار هم به صورت افقی  قرار داده و ساقه های دیگر را به فاصله ی حداقل یک سانتیمتر به صورت عمودی طوری روی آن می گذارند که حداقل چهار انگشت از ساقه ی افقی بگذرد . سپس قسمت اضافی که گذشته است را یک دور در اطراف شاخه ی افقی پیچانده و در مسیر آن قرار می دهند و شاخه ی بعدی را طوری وصل می کنند که روی قسمت ساقه ی پیچیده شده بیاید و آن را نگه بدارد . بدین ترتیب ، هر ساقه ، ساقه ی قبل از خودش را نگه می دارد . وقتی به اندازه ی دلخواه رسید ، دو سر ساقه ی افقی را به هم گره می زنند تا به شکل دایره ای در بیاید . آنگاه قسمت بالای گل ها را به هم نزدیک کرده و می بندند تا به شکل تاجی از گل در آید . حالا تاج کودکانه ی شما با دسته ای انبوه از گل های سرخ و آبی آماده است و می توانید آن را روی سر خود قرار بدهید    . 

پوشش گیاهی    8

 گندم

مهم ترین و اقتصادی ترین گیاه گندم است که تمام دشت های روستای بنار آب شیرین به صورت دیم ، زیر کشت آن می رود . در اهمیت گندم نیازی به گفتن نیست چرا که کسی نیست که داستان بیرون رانده شدن حضرت آدم ( ع ) از بهشت را نشنیده باشد و گره خوردگی گندم به آن ماجرا را نداند . از طرفی دیگر ، کیست که تکه نانی در گذرگاه ببیند و خم نشود تا آن را بردارد  و در کنجی بگذارد تا لگد کوب نشود . گندم در زندگی ما مقدس است چرا که نان مقدس است .  ارتفاع این گیاه به یک متر و گاه بیشتر نیز می رسد . در زمین های « چَم » ستبرتر می روید . وقتی که در مکانی مناسب روییده باشد ، ساقه های بیشتری می رویاند . بر گ های گندم باریک و کشیده است . برفراز یاقه ی آن سنبله  ( خوُش ) قرار دارد که مجموعه ای از تخم های گندم است . هر خوش یا خوشه ، دارای دانه های متعددی است که در پوسته ای نازک قرار دارد و بالای آن تیغه ی باریک و پرز دار نوک تیزی است که به « دِهَه » معروف است . از این گیاه ، چیزی زاید نیست . ساق و برگ خشکیده ی آن را خرد کرده و کاه می کنند و باقی مانده ی ساقه در مزارع که « کُلوُر » خوانده می شود را نیز گله می چرانند . گندم خشک نشده را به صورت بلال نیز می توان مصرف کرد که جنبه ی تفننی دارد . « گندم برشته »  نیز که حاصل گندم تف داده شده است را با سایر آجیل ها قاطی می کردند . « شله گنمی » یا آش گندم نیز هنوز معمول است و بسیار خوش مزه . در دهه های 50 تا 60 ، مردم بنار گندم های خود را در حیاطشان در گودالی به نام « پاچال » زیر خاک نگهداری می کردند که آداب و ترتیب آن در بخش کشاورزی به صورت مشروح آمده است .  وجود گندم به عنوان نجات دهنده ی زندگی مردم روستا همیشه با تقدس همراه بوده به گونه ای که بسیاری از مراحل به دست آوردن آن از جمله « اوسه » و مخصوصا وزن کردن خرمن ، با دعاها و اشعاری که نام دوازده امام  چهارده معصوم در آن ها آمده ، همراه بوده است . شرح بیشتر این آداب و آیین را در بخش کشاورزی نوشته ایم . وجود این دانه ی مقدس باعث پدید آمدن ضرب المثل ها و باورهای بسیاری در بنار شده است از جمله :

نون گندم شکم پولادی می خوا  ( نان گندم شکمی از جنس پولاد می خواهد . )

ای نخردیم نون گندم اما دیدیم ور مردم ( اگر نان گندم نخورده ایم اما نزد دیگران دیده ایم )

علاوه بر ضرب المثل ها و کنایات ، باورهای زیبا و فراوانی نیز در همین رابطه در فرهنگ شفاهی بنار و دشتستان وجود دارد که در آینده به آنان خواهیم پرداخت .

 پوشش گیاهی    7

گیر قلا :

چقه گیر قلا بو که زیاد کُمِ گا بو  ( چقدر گیاه گیر قلا باشد که بیش از مصرف گاو باشد . ) ضرب المثل

گیر قلا یا گل قلا از گیاهان معمول و فراوان دشت های بنار است که مصرف دامی دارد . این گیاه برگ های بلند و کشیده و باریکی دارد ( مانند پیاز ) و از میان برگ های بدون ساقه ی آن و از دل خاک ، ساقه ی گلی می رویاند که سفید و زیباست . برگ گیرقلا در ابتدای رویش ، مانند برگ جیکه است و جیکه چین های نا بلد را به اشتباه می اندازد .

جیکه :

این گیاه بدون ساقه است و به صورت دو تا سه برگ باریک و بلند از خاک سر می زند . معمولا برگ های آن مواج است و صاف رشد نمی کند . جیکه بوی خاصی دارد و در محل اتصال آن به زمین ، پوسته ی سفید و نازکی است که برگ ها را محافظت می کند . نوک آن پوسته هرمی است و در بنار و  استان بوشهر به آن شلوار می گویند . از جیکه علاوه بر آن که به عنوان سبزی استفاده می کنند ، به عنوان « بو بریز » ( بن بریز ) در ته دیگ به جای پیاز نیز استفاده می شود . همچنین مشتک جیکه ای ( نوعی نان کوچک و ضخیم ) نیز از نان های  معمول و خوش مزه ای است که با آن ساخته می شود . جیکه پس از دوران کمال ، ساقه ای نیزه مانند از دل خود بیرون می دهد که در پوسته ی کیسه مانندی که مثل نوک نیزه و گنبدی شکل است ، تخم های خود را نگه می دارد . جیکه دو نوع است . ملو و خشو . جیکه ملو بوی تند تری دارد و بر برگ های آن پرز های نازکی است که در بنار به آن « مِل » ( موی کوچک و نرم ) می گویند . جیکه ی خشو ( خوش ) بهتر و قیمتی است و در فصل بهار ، در بازار به فروش می رسد .

سیرموک :

سیرموک یا سیر وحشی شبیه جیکه است با این تفاوت که برگ های انبوه تر و کشیده تری دارد . سیرموک نیز مصرف غذایی دارد و به جای سبزی استفاده می شود اما به پای جیکه نمی رسد . عمر سیرموک از جیکه بیشتر است و بر خلاف جیکه که به صورت پراکنده می روید ، به صورت انبوه یافت می شود .

تس گرگ :

این گیاه نیز از خانواده ی سیرموک است و ممکن است با سیرموک اشتباه گرفته شود . یکی از راه های تشخیص آن با سیرموک آن است که سیرموک ، تند و سیر مانند ولی تس گرگ ، تلخ است .

ریش بز :

این گیاه دارای برگ های سوزنی و باریک است و به صورت دسته دسته ( کور ) می روید . از این گیاه هیچ استفاده ای نمی شود و به خاطر شکل ظاهر آن ، به ریش بز تشبیه شده است . 

با سپاس از همکاران این شماره : حیدر آذر نیوار ، احمد روزبه و مهندس احمد زمانی

پوشش گیاهی    6

 روغن دزو

گر پر از لاله ی سیراب شود دامن کوه

مرو از راه ، که آن خون دل فرهاد است

روغن دزو یا کره دز همان گل لاله یا شقایق است که انواع و اقسامی دارد و چند نوع آن در دشت های بنار آب شیرین می روید . این گل ، برگ های باریک و ساقه هایی کوتاه دارد . گلبرگ های آن روغنی و سرخ است و ته کاسه برگ ها سیاه است که شاعران آن را به داغ تشبیه کرده اند . روغن دزو  برخلاف ظاهر زیبایی که دارد ، بوی خوشی ندارد و معمولا حشراتی در ته کاسه برگ های آن می لولند . نام علمی این گیاه (   Ranunculus Asiaticus ) است .

سربرنجاس

این گیاه بسیار معطر و زیبا در بنار به حد فراوان یافت می شد و برای پیدا کردنش نیازی نبود که به جای دوری بروی بلکه در حاشیه کمر رودخانه که امروز سیل بند نشسته ، یک پارچه زرد می شد . سربرنجاس بیش از هر چیزی مصرف دارویی داشت و برای پیر تا کودک استفاده می شد . نام این گیاه ، « بومادران  » و نام علمی آن (  Achilea Millefolum L ) می باشد .

خاراشتر

من نه خاراشترم که در آتش

یک نفس سوزم و شوم خاموش

تُنگِ آتش گرفته ام که مدام

در دلم شعله ایستاده به جوش

محمد غلامی . ریشه های روز

گیاهی با برگ های بسیار ریز که کمتر مورد توجه قرار می گیرد و خار های تیز که به علت ریشه های بلند ، به رطوبت  و آب وصل است و در تابستان نیز سبز است . خاراشتر بیش از هر گیاهی در زندگی کشاورزان نقش داشته و دارد به عنوان نمونه شاید اگر در یک سال ، گل روغن دزو سبز نشود ، کسی وجودش را احساس نمی کند ولی خاراشتر کاربردی دایمی دارد . آب خاراشتر که سبز رنگ است برای دفع سنگ کلیه استفاده می شود  اما ارزش آن برای کشاورزان در آن بود که از خار آن برای پرچین باغ های خود و نیز برای حفظ رطوبت زمین استفاده می شود . مثلا وقتی نخلی می کاشتند ، مقداری خاراشتر کنارش به صورت فشرده قرار می دادند تا در مقابل آفتاب سوزان ، نم زمین را حفظ کند . از این روییدنی برای پوشاندن سقف خانه ها نیز استفاده می شد . این بوته ی خشن ، گل های سرخ و بنفش کوچک و زیبایی دارد و نام علمی آن ( Alhagi Maurarum )  است .

با سپاس از همکاران این شماره : حیدر آذر نیوار ، مهندس احمد زمانی و رسول خرم       

پوشش گیاهی    5

شودر :

سبز اگر اندیشه می کردم

شاید این گز بوته های شور

جنگل سیراب اوجا و اقاقی بود

وینهمه بغض گره خورده

-بغض سبز تیغدار تلخ –

در گلوی خشکرود پیر دشتستان نبود .

سرخ اگر اندیشه می کردم

-نرم و سبز و سرخ –

شاید این دریای شورِ بی قرارِ هار

پهنه ی سر سبز شبدر بود

منوچهر آتشی . حادثه در بامداد . صفحه ی 98

شبدر از گیاهان بسیار زیبای دشتستان است که رشد آن بیشتر در شب هنگام بیشتر است . ساقه های نازک و سیاه رنگ آن که مانند نخ باریکی برگ ها را به هم وصل کرده ،  با انبوهی از برگ های سوزنی و ظریف ، زیبایی خاصی به این گیاه داده است . این گیاه بی خار ، زیبایی باغ و بهار را دوچندان می کند .

گشنیز :

این گیاه که مصرف خوراکی دارد ، از نظر ظاهری به شبدر نزدیک است . گشنیز را به صورت اهلی می پرورانند و به صورت انبوه استفاده می کنند . در بنار ، از گشنیز به عنوان سبزی خام استفاده نمی شود بلکه آن را همراه با غذاهای دیگر می پزند و بیشترین مصرف آن به همراه « شِوِت » ( شوید ) است که در شکم ماهی ته انداز قرار می دهند . برگ گشنیز از برگ شبدر زمخت تر و ساقه ی آن محکم تر است .

ترشوک :

گیاهی کوتاه و کم حجم با ساقه های سرخ و برگ های سبز و ترد و گل ها و گلبرگ های  ریز زمخت  . مزه ی این گیاه ترش است و هنگامی که آن را از زمین می کنند ، آن را تکان می دهند تا از خاک ، پاک شود آنگاه با ساقه و برگ آن را می خورند . مصرف آن به صورت تفریحی است و جنبه ی غذایی ندارد . این گیاه کوهستانی است و براثر جاری شدن سیلاب ها ، بذر آن با آب رودخانه به بنار آمده و به صورت اندک ،  در جلگه ی کنار رودخانه ی بنار موسوم به « چم » می روید . نام این گیاه ، « ترشک » و نام علمی آن (    oxalis Acetosella)   است . 

با سپاس از حیدر آذرنیوار ، حاج احمد روزبه ، مهندس احمد زمانی ، حاج داراب جعفری  که در فراخوان نام گیاهان بنار شرکت کردند و رسول خرم که نام علمی چند گیاه دشتستان را در اختیارم گذاشت . 

 پوشش گیاهی    4

باوینک :

بر اعصابم

اگر چشم های تو نبارد

شعر

بابونه ی سبزی نخواهد شد

بر کتف قریحه ام  ...

منوچهر آتشی – غزل غزل های سورنا . صفحه ی 75

بابونه یا بوینک از گیاهان معطر دارویی است که برای درمان بسیاری از بیماری ها تجویز می شود . این گیاه کوتاه قامت وقتی به طور انبوه در کنار هم می روید ، بخشی از زمین های بنار را رنگ می زند و پرده ای سفید از گل بر فرشی سبز از برگ و ساقه می گستراند . باوینک از گیاهانی است که در همه جای زمین های بنار می روید اما در این سال ها به علت شوری زمین ها ، دشت های بنار از سفیدی و خوش بویی آنان محروم شده اند . از باوینک برای درمان بیماری های کودکان تا کلان سال ها استفاده می شد و دم کرده ی آن برای افراد سالم نیز بسیار مفید و شادی آور است .

 سلمک :

 نام اصلی سلمک ،  اسفناج وحشی است و همچنین به آن شوره نیز می گویند . نام علمی آن (  atriplex  sp  )   می باشد . این روییدنی در قالب بوته ای در زمین های اطراف بنار آب شیرین می روید . در سال های  دور ، مردم برخی از نواحی دشتستان از برگ های آن به جای سبزی استفاده می کردند . این بوته که به صورت تقریبا دایره ای رشد می کند ، در میان مرکز خود ریشه ای دارد که بسیار ترد و شکننده است و با کمترین ضربه ای از زمین کنده می شود . زیر این بوته معمولا پناهگاه بسیار مناسبی برای مار هاست . در چند دهه ی اخیر که مردم بنار آب شیرین ، محصولات غلات خود را خرمن می زدند ، در هنگام جدا کردن کاه و دانه ( اوسه کردن ) ، سلمک های اطراف را می بریدند و در چند ردیف و با فاصله های معین و پایین باد خرمن قرار می دادند تا کاه هایی که بر اثر باد ، پایین تر می روند ، پشت سلمک ها بمانند و کشاورز بتواند پس از اتمام اوسه کردن ، کاه های پشت چند ردیف  سلمک ها را نیز جمع کند . چون این بوته در فصل  خرمن کوبی وجود داشت و سبز و نرم و بدون خار بود ، بهترین گزینه برای جلوگیری از برباد رفتن کاه به حساب می آمد  . هم اکنون نیز در بنار سلمک می روید و نمونه هایی از آن در سمت  جنوب غرب میدان تعزیه ی بنار ، جایی که مردم می نشینند و به تعزیه گوش می دهند   ، روییده است  .

با تشکر از آقایان  حیدر آذر نیوار ، احمد روزبه ، مهندس احمد زمانی و حاج داراب جعفری

پوشش گیاهی    3

افتو پرست ( آفتاب گردان )

این گل پرورشی و اهلی است و در حیاط ها و بیشتر در مزارع کاشته می شود و بیش از آن که ارزش اقتصادی داشته باشد ، مرز زمین های کشاورزی را مشخص می کند . ساقه ی صاف و بلند و برگ های پهنی دارد و بر فراز ساقه ، گلی زرد  با گلبرگ هایی زرد و زیبا چهره می نمایاند و همراه با نور می چرخد به همین دلیل آفتاب پرست خوانده شده . آفتاب پرست نام حیوانی است ولی در بنار ، اختصاصا به آفتاب گردان گفته می شود . پس از رسیدن تخم های آن ، کاسه ی درشت و خشن آن که ردیف های تخم در آن وجود دارد را بریده و به خانه می آورند . از تخم آفتاب گردان در بین مردم قدیم کمتر استفاده می شد و در شب نشینی ها ، تخم هندوانه حرف اول را می زد .

باد ورد ( باد آورد )

باد آورد گیاهی است با ساقه های نازک . این گیاه پس از آن که خشک شد ، به خاطر ریشه ی نازک و ساقه ی ترد و شکننده ، با بادهای تابستانی از زمین کنده شده و مانند گوی بزرگ و سپیدی غلت زده و همرا با باد می رود .  باد آورد در فرهنگ شفاهی بنار کاربرد دارد و هنگامی که بخواهند کسی را نفرین کنند ، می گویند امیدوارم ریشه ات مثل ریشه ی باداورد در بیاید .

باقله

باقله :  انواعی دارد که به باقله ، باقله موشی و باقله ی مار معروف هستند . باقله به معنی عام ، مصرف غذایی دارد . این گیاه کوتاه قامت با ساقه ای مستقیم و رو به بالا ، با گل های سفید ، بسیار زیباست و  غلاف سبز رنگی از آن پدید می آید که هرکدام ، چند دانه باقله را در خود دارد . این نوع حبوبات را هم به صورت خام و هم پخته و انواع گوناگون مصرف می کنند . در فرهنگ شفاهی بنار ، اگر غلاف باقله ای به دست کسی بدهی که چهار دانه در آن باشد ، مانند جناغ اشکندن بدون مقدمه ای  برنده ای .

باقله موشی : ساقه های ترد و رونده ای دارد که مانند بوته های هندوانه حرکت می کند و غلاف های کوچکی دارد که دانه های کوچک و ریزی در آن تعبیه شده . این دانه ها را هم به صورت خام می خوردند و هم با آب و نمک جوشانده و مصرف می کردند .

باقله ی مار : این گیاه نیز مانند باقله موشی است با این تفاوت که غلاف آن کشیده تر است و کسی  دانه های آن را نمی خورد .

با تشکر از حیدر آذر نیوار ، احمد روزبه ، مهندس احمد زمانی و حاج داراب جعفری      

 پوشش گیاهی   2

همکاران این شماره : حیدر آذر نیوار / احمد روزبه / مهندس احمد زمانی / محمد غلامی

  سلام

برای معرفی گیاهان و بوته های اطراف بنار آب شیرین ، آقای حیدر آذر نیوار در چند ماه گذشته لیستی از نام گیاهان را در اختیار بنارانه قرار داد و آقایان احمد روزبه  ، حاج داراب جعفری و مهندس احمد زمانی نیز در بخش نظر ها ، گیاهانی را معرفی کردند که بنارانه به مرور زمان به معرفی آنان می پردازد . در اینجا فهرستی از گیاهان را ذکر می کنیم تا آنچه را آن سه بزرگوار نام نبرده اند ، شما بنویسید و برای ما بفرستید  :

افتو پرست / اوشه / بادورد / باقله / باقله ی مار / باقله موشی / باوینک / بنگو / بنگو شربتی / بوگندو / بهمن / بیشه / پرپین / پنجه / پیاز / پیدم / ترشوک / تروک / تروک دشتی / تس گرگ / تک تکو / تماته / توله / تهلیزک / تهمه / جو / جوسال / جیکه / چندر / چیش بغیض / چیش گجیک / خاراشتر / خارخاروک / خارزل / خلیلوک / خیارگرگو / دسمبو / دنشت /  ذرت / رواتروک / رم عرب / روغن دزو / ریش بز / زاته / زنگل / زیره/ جازیره / سربرنجاس / سلمک / سمبا / سوتک / سیرموک / شب بو / شوت / شوید / شودر / علف بلندو / علف نرموک / غاچ ؟ / فریز / فلفل / قاچندلی / قرهپو / کاشنی /  کاکل / کدی/ کدو / کرات / کرکو / کلمنده / کله غور /کنجی / کو / کاهو / کویر / بوته کهور / گزر / گزگزوک – گزنه / گشنیز / گل بی منت بارون / گل زرد قندی / گل سر زردو /گل کلون /  گل گوور / گندم / گوپل / گوش گوور  / گیر قلا / لاله / لگجی /  مرمرشک / مور / موش کورک / هلپه / هلورد

 پوشش گیاهی     1

پیشتر در باره ی زمین های روستای بنار آب شیرین سخن گفته و آنان را نام بردیم . در آن میان برخی از زمین ها نیز از قلم افتاده بود که مهندس ابراهیم زمانی با تذکراتی به موقع از آنان  نام برد و به لیست زمین های بنار افزود که آن زمین ها عبارت بودند از :

« سید حمادی ( محمد ترکی ) ،  ظهرابی ( پشت باغچه ی عباس ملاعلی به سمت زیارت ، غرقی ( زمین های رضا خدادادی و عبدی جوهر  ( غلامرضا حسن پور ) ،  تل ممبلوکی ( زمین های کربلایی مراد زمانی  و حدود زمین های ظهرابی ) ،  چم خان ،  چم حاجی  و  تل محمودی . »

با نگاهی گذرا به این زمین ها و زمین های نام برده در شماره های پیشین ، تنوع خاک در بنار را می توان دید . طبیعی است که در چنین خاک هایی گیاهان متنوعی می رویند . اما عوامل گوناگونی دست به دست هم داده تا مخصوصا در چند دهه ی اخیر ، شادابی گیاهان را شاهد نباشیم . درست است که در این ناحیه به علت گذرا بودن بهار ، عمر گیاهان بسیار کوتاه است و به محض سپری شدن دوره ی رطوبت هوا ، گیاهان نیز به سرعت می خشکند و پژمرده می شوند اما بوته هایی که قدرت ذخیره ی آب را داشته باشند ، می توانند بیشتر دوام بیاورند .   با این وجود نیز در بهار انواع گل ها و سبزه ها را می دیدیم .

مهم ترین عاملی که بر پوشش گیاهی زمین های بنار تاثیر منفی گذاشت ، طغیان آب رودخانه و جاری شدن آب رود بر زمین ها در سال 1365 بود . از آن تاریخ تا کنون ، بسیاری از گیاهانی که به خاک شیرین نیاز داشتند ، یا از بین رفتند و یا کمیاب شدند و به جای آن ها سرتاسر خاک بنار را « کاکل » پوشاند . بوته ی شوری که تا پیش از سی سال پیش نه تنها در زمین های بنار پیدا نمی شد ، بلکه برای استفاده ی آن در سفره های غذایی ، زمین های روستای بنار سلیمانی را جستجومی کردند تا چند کیلوی آن را به دست بیاورند . حال آن که از سال 65 تا کنون ، کشاورزان بنار برای از بین بردن کاکل های شور زمین های خود ، در مانده اند .   به جز این عامل ، کاشت نخل و استفاده ی مستقیم زمین های بنار از آب شور رودخانه ی « حله » نیز باعث شده تا در محدوده وسیعی باغ های بنار ، نسل گیاهان و گل های زیبا منقرض شود و به جای آن ، کاکل به صورت انبوه بنشیند . در بخش های بعدی این سلسله مطالب که از گیاهان بنار نام می بریم ، آقای حیدر آذرنیوار ما را یاری کرده و فهرستی  از نام گیاهان را در اختیار ما قرار داده اند       . 

میوه ها :

خرما : اصلی ترین و مهم ترین میوه ای که در بنار آب شیرین به دست می آید ، خرما ست که در مراحل مختلف آن ، از خارک ( خرمای کال ) تا رطب ( خرمای تر ) و خرما قابل استفاده است . از این موارد ، تنها از خارک به عنوان میوه جلوی مهمان می گذارند و در تمام ساعات شبانه روز استفاده می شود .خرما  میوه را در هر شرایطی می توان نگهداری کرد و در طول مدت ماه ها نگهداری ، نه تنها نمی پوسد ، بلکه روز به روز با شیره دادن ،  بهتر می شود . خرما رکن اصلی اقتصاد مردم بنار و دشتستان را تشکیل می دهد . این میوه در بنار آب شیرین و دشتستان ، رکن غذای مردم است و در سفره ی ناهار ، قبل از هر غذای دیگر صرف می شود . خرما را در تابستان با ماست و در زمستان با « اَرده » ( شیره ی کنجد ) صرف می کنند .

بُل : بل یا کُنار میوه ی درخت کُنار ( سدر ) است که بی هیچ دخالت انسانی ، به مرحله ی بهره برداری می رسد . درخت کُنار ممکن است در کوچه های روستا ، درون حیاط مردم و یا در باغ ها باشد . این میوه ی ریز و دارای طعم های متعدد را معمولا در پیاله ریخته و در نشسته های شبانه و روزانه از آن استفاده می کنند . گاهی در زیر درخت از تولید به مصرف می رسد و زمانی کودکان بر فراز شاخسار این درخت ، از میوه اش می خورند و سیر می شوند و پایین می آیند . کُنار(بُل ) در اندازه های بسیار اندک در بازار نیز وجود دارد .

در چند دهه ی اخیر ، در بنار آب شیرین درختان دیگری نیز وارد شده اند که از مهم ترین آنان لیمو است . از میوه ی این درخت نه تنها برای تفنن در هنگام نوشیدن چای استفاده می شود ، بلکه برای گرفتن آب لیمو نیز استفاده می کنند . محصولات این درخت برای هر خانواده ای که آن را داشته باشند ، مصرف داخلی دارد .

انجیر ، انار و پرتقال نیز گاهگاهی در معدود خانه هایی از بنار دیده می شوند ولی چون با شرایط آب و هوایی منطقه سازگاری ندارند ، دوام نمی آورند و کیفیت و کمیت لازم را ندارند     .