پوشاک   2

در کتاب فرهنگ و مشاهیر برازجان صفحه ی 93  به بعد ،  اکبر صابری چنین می نویسد :

« پیراهن زنان عبارت بود از پارچه های رنگارنگ از انواع وال گل دار یا چیت سندسی که از بالا به پایین تا ساق پاها ادامه داشت . در دو سمت پیراهن زنان و در جهت دست ها از کمر به پایین شکافی وجود داشت تا در موقع راه رفتن گام ها به راحتی برداشته شود . »

با نگاهی به شعر هایی که در مراسم عروسی خوانده می شد می توان گفت که پیراهن از جنس ویل در قدیم رایج بوده ( جومه ی ویل چاکی چقد قشنگه ! ) این لباس که لباس عموم زنان بوده بلند ساخته می شد به گونه ای که تا نزدیک به زمین می رسید . برای این گونه لباس ها ، چاک های بلندی نیز در نظر گرفته می شد . لباس زنانه ی بلند ، بخشی از فرهنگ ایران بوده و در بنار نیز کاربرد عام داشته است و همین موضوع دست آویز برخی از شاعران شده تا بسرایند :

نه برق است آه سوزان من است این

نه رعد است آه و افغان من است این

مسوزان برق ، خار تربتم را

که دامنگیر جانان من است این

سید علی نقی دشتی . شعردشتی و دشتستان ..  جلد پنجم  . ص 142  . عبدالمجید زنگویی

در دهه ی پنجاه ، نوعی لباس در بنار رایج شد که به آن « گون   gavan  » می گفتند . این لباس اندکی کوتاه و بدون چاک بود .

تنوع رنگ در لباس مردم دشتستان به وفور قابل مشاهده است . اگر چه مردان مسن و پیر زنان به سمت رنگ خاموش گرایش بیشتری دارند اما در بین جوان ها خاصه در بین دختران جوان و اوج آن در عروسی ها ، رنگ ها بسیار متنوع اند .

« در بین رنگ ها رنگ سیاه برای زنان بیشتر به کار می رفت به گونه ای که اکثر زنان اعم از جوان و پیر از آن استفاده می کردند . » اما استفاده از رنگ سیاه بعد از انقلاب و وقوع جنگ به واسطه ی شرایط خاصی که پیش آمد ، حرف اول را در بین رنگ ها زد تا جایی که شاعر بزرگ معاصر منصور اوجی نیز در شعری که در ماهنامه ی بخارا چاپ کرد  نوشت :

از جماعت زنان دلم گرفت

آن جماعت عظیم

روز جشن

صبح عید

یک کبوتر سفید بینشان نبود

جملگی سیاه

جملگی کلاغ