مردم گاهی از آب رودخانه نیز می نوشیدند و رفع عطش می کردند . برای نوشیدن از آب رودخانه ، معمولا زیر آب می رفتند . آب اگر چه شور اما کم نمک بود . گاهی برخی از افراد تصور می کردند که آبی از چشمه ای در زیر رود می جوشد که به آن « غن ghan  » می گفتند و برای نوشیدن ، مناسب ترین مکان بود . روستاییان اگر چه در خانه های خود چاه نیز داشتند ولی حیوانات خود از جمله گاو و الاغ را به رودخانه می آوردند و آب می دادند . گله داران و چوپانان نیز در موقعی معین که معمولا بین صبح و ظهر و تقریبا حوالی ساعت 10 صبح بود ، گله ها را از چراگاه ها به کنار رود می آوردند وآب می دادند و دوباره به صحرا برمی گرداندند . این زمان به « گلّه او –galleh ow » معروف بود به گونه ای که به جای ساعت به کار می رفت و مثلا کسی به دیگری می گفت گله او فلان کار را انجام می دهم . از جمله استفاده ی دیگری که از آب رودخانه می کردند ، شستن اموات بود . در موسم تابستان یا پاییز که آب آرام بود ، اموات را کنار رود می بردند و می شستند و غسل می دادند .  به همین خاطر یکی از نفرین هایی که آن موقع در روستا ، کاربرد داشت ، این بود که : الهی فلانی را پُی رو بِیلِن ( الهی فلانی را کِنار رودخانه بگذارند ) که درواقع طلب کردن مرگ برایش بود . ماهی گیری هم از جمله کارهایی بود که در همه ی فصل ها انجام می گرفت . در بنار بودند افرادی که به صورت حرفه ای ماهیگیری می کردند که در بخش های آینده در این باره صحبت خواهیم کرد. آقای احمد روزبه نیز به نکته ی زیبایی اشاره کرده و می نویسند :  « قبلاً چوب درخت گز ونخل از مسیر سعدآباد وچم درواهی توی رودخانه می انداختند وبه بنار وصفی آباد وانگالی منتقل می کردند .  معمولا یک الی دونفرهم مسئولیت هدایت چوب ها راتامقصد به عهده داشتند .»از برکت آب رودخانه « ستّه - satteh » و « سجم - sejam » نیز ساخته می شد . که در جای خود به صورت مفصل در باره ی آن بحث خواهیم کرد . گاهی  افرادی نیز در کنار رودخانه تلمبه می گذاشتند و زراعت می کردند .تعداد این افراد در بنار کم بود . یکی از معروف ترین این افراد کربلایی احمد نعمتی بود  .