« به نام خداوندجان وخرد کزین برتراندیشه برنگذرد»
درود ای بلندای فرهنگ ِ مهر همه ریشه درخاکِ سردرسپهر
نگهدارِ بیدارِ ایران زمین به گاهِ خطر، یارِ ایران زمین
تویی خاکِ پرباررا، کشت ورز نگهبان ِ بوم وبرودشت ومرز
زجان آب دادی چوتاریخ را زکژ ّی بریدی بن وبیخ را
جهان زنده کردی به آیین ِ پاک درختِ نکویی نشاندی به خاک
توخودگرنبودی پرازعدل وداد نکردی زپاکان ِ تاریخ، یاد
نه درمدح ِ خوبان سخن گفته ای که اندرزِهمچون گهرسفته ای
سرودی زشاهِ پلنگینه پوش همه دانش وفرّ وایمان وهوش
سیامک که شدکشته بردستِ دیو برآورد طهمورث ازجان غریو
زیزدان چوبرگشت جمشید شاه زمانه ربودش زسربرکلاه
فریدون زمین رابیاراست پاک جهان تازه کردایرج ِ تابناک
منوچهروهم نوذروکی قباد که ایران به تدبیرشان بودشاد
بیاراست کیخسروِ نامدار جهان راسراسرچوابرِ بهار
دراین راه بس خون دل بود و درد سر سرکشان بود و روز نبرد
بسی دست شستند از جان پاک که پیروز مانده است این آب و خاک
شهیدان شهنامه ات ای دریغ تن وجان شهنامه ات ای دریغ
دریغاسیامک که درخون نشست زچنگال ِ دژخیم دیوان پست
دریغاسیاوش دلیر رشید که گردیددرشهرِ توران شهید
فرنگیس رادل پرازدرد شد زگرسیوزِ ناجوانمردشد
دریغاکه سهراب شدخون جگر « برآمدروانش به دستِ پدر»
دریغ ازتهمتن که شدسرنگون به چاه ِ شغادِ پرازمکرودون
وجب در وجب خون پاک شهید قدم در قدم عشق رست و امید
چوشهنامه رادربرابرنهیم سزدگرببوسیم و برسرنهیم
جهانی همه سربه سرپند مند چوخورشید، برجایگاهِ بلند
چو برداشتی نیزه ی کلک تیز که با ترک و تازی نمایی ستیز
میان ِ چکاچاکِ تیغ وسنان به هنگام ِ آشوبِ گرزِ گران
به غوغای اسبان وبانگِ یلان به هنگام ِهنگامه ی پردلان
صدای تودرگوش ِجان ِمن است پیام ِخوشت هم عنان ِمن است
« دریغ است ایران که ویران شود کـُنام ِ پلنگان وشیران شود»
هزاران درود وهزارآفرین به فرهنگِ فردوسی ِ پاک دین
هرآن کس که با رای اودشمن است وگرنیک چهراست، اهریمن است
محمدغلامی – دشتستان اردیبهشت 1388
