یکی از رسم ها یی که خاصه بین کودکان رایج بود ، این بود که پس از خوردن خرما ، بر خاک دست می کشیدند و می گفتند : گِل (خاک ) گرون خرما ارزون .
شو نشینی از رسومی بود که هر شب برگزار می شد و در کنار چاله ی آتش ، مردان و زنان روستا می نشستند و فایز می شنیدند و قصه می گفتند و کتاب می خواندند و بَل می چیدند . عصر ها نیز معمولا زنان روستا جلوی خانه های خود بر روی فرش زمین می نشستند و با هم گپ می زدند .
از جمله کارهایی که می کردند ، این بود که سوزن را به دیوار می زدند تا گم نشود . در چنین شرایطی ، مقداری نخ که در سوزن مانده بود ، مانع از گم شدن آن در دیوار خانه ی مسکونی می شد .
دستمال روی شانه ی کودک سنجاق می کردند تا پاک کردن بینی و دهان آنان زودتر و به موقع انجام بشود .
کسی که زیاد می خندید می گفتند مگه خنده خر اومده ؟
موقع جدا شدن از یکدیگر می گفتند : همراه سلومت که دقیقا ترجمه ی عربی مع السلامه است .
اگر کسی بترسید دلش را می بوسیدند .
حساب ها ی مردم بیشتر بر اساس ماه های قوس عقرو عید دوعیدون حاجیون مولید اول مولید دوم چله حوت
به ترتیب بیایند
شب ها آب را بیرون از اتاق و در هوای آزاد می گذاشتند تا خنک شود که به آن « او شو ناده » ( آبی که شب بیرون نهاده شده ) می گفتند . این عبارت به کنایه به آدم های سبک سر و جلف هم گفته می شود .
برای ضمانت کردن کسی ، تاری از موی ریش یا سبیل خود را گرو می گذاشتند که کار چک و سفته ی امروزی را انجام می داد .
برای کسی که جانش در خطر بود نیز رسمی به نام « بخت دادن » وجود داشت . به عنوان مثال ، اگر شخص بزرگی که می توانست قاتلی را قصاص کند ، به قاتل بخت می داد ( می گفتت بختت دادم ) ، او جانش در امان بود و مشکلی نداشت و ضمانت شده بود .
