پوشش گیاهی      20

کهور

کهور را در گویش محلی کویر گفته می شود . کویر در بنار هم نام درختی است که انواع  و اقسامی دارد و هم بوته ای کوچک و پر از خار است که مورد نظر ماست .

در فرهنگ عامیانه ی بنار آب شیرین ، شعری وجود دارد که نشان وی داد کویر در بیابان ها می روید :

گُرگَک تو نرِه صحرای دیری          تا پات نزنه خارِ کویری

کویر معمولا در زمین هایی می روید که از لحاظ غذایی ، استعداد کافی داشته باشند . در باغ های نخل و جایی که آب بیشتری نیز جمع می شد ، بیشتر یافت می گردید . این بوته سرتاسر خار است و خارهای آن نیز ریز و تیز هستند . کویر را برای سوخت در باغ و برای استحکام پرچین باغ ها به کار می بردند . کویر ده ها سال دوام می آورد و شاخه های آن در لابلای خارهای دیگر ، قد می کشد و بالا می آید ولی اگر اطرافش خالی باشد ، رشد چندانی ندارد . کویر دانه هایی دارد که در محفظه ای سربسته و بیضی شکل و بسیار محکم نگهداری می شود . وقتی که دانه ها رسیدند ، محفظه خشک می شود و دانه های کویر در آن آزاد می شوند و اگر آن را تکان بدهند ، مانند جغجغه صدا می کنند . این گیاه هیچ گونه مصرف دامی و انسانی ندارد .

لگجی

لگجی نیز مانند کویر بوته ای چند ساله است اما برگ های لطیف و ساقه های خزنده و کم خاری دارد . این بوته گل های زیبای سفید رنگی می دهد که پرچمی در وسط آن است و آن پرچم به مرور به پدیده ای تبدیل می شود که به آن « گو لگجی » می گویند . گو لگجی قبل از رسیدن و شکفتن ، برای تهیه ی  ترشی به کار می رود  و پس از شکفتن ، ماده ی جامد سرخ رنگ بسیار خوش مزه ای از آن بیرون  می آید که قابل خوردن است . گو لگجی مورد علاقه ی روباه نیز هست به گونه ای که سحرگاه و هنگام شکفتن ، به سراغشان رفته و آنان را می خورد . گو لگجی در بازار نیز به فروش می رسد . به لگجی ، علف مار نیز می گویند .

تهمه

تهمه از درختچه هاست که اهمیتی فراوان در زندگی مردم گذشته داشته است . تهمه نیز چند ساله است و ساقه ی بسیار تردی دارد به نحوی که با سدت ، به راحتی قابل شکستن و جدا شدن است . برگ های آن سوزنی و مانند کاکل است لذا در بیابان های بی آب جنوب توان زندگی کردن دارد . از برگ های به صورت شاخه شاخه ی نازک جدا کرده و به عنوان سبزی استفاده می کردند . سال هاست که خوردن تهمه منسوخ شده ولی رنگ آن سبز سیر است و مزه ی آن برای کسی که برای اول بار از آن استفاده می کند ، خوش نیست .