آداب و رسوم 1

شروه    1

شروه یا فایز خوانی به صورت رسمی در بنار وجود نداشت . یعنی برنامه ی خاصی وجود نداشت که مردم در شب نشینی های خود شروه بخوانند اما همین مردم در حین انجام کارهای معمولی زندگی خود ، فایز می خواندند . در هنگام درو کردن ( جیلم ) ، خشت زدن و .... درنگه می کردند . در چنین شرایطی ، هر کس برای دل خود می خواند و هدفش شنیدن و بهره بردن دیگران از شروه نبود لذا در بنار شروه خوان خاصی پا به عرصه ی وجود ننهاد اگر چه کسانی بودند که صداهای خوبی هم داشتند و اگر می خواندند ، برد صدایشان تا دور دست ها می رسید . محقق ارجمند و دوست نازنینم استاد عبدالمجید زنگویی در کتاب شعر دشتی و دشتستان جلد 1 تا 3 صفحه ی 8 می نویسد :

« مردمی که دوای درد و اندوه خود را در شروه یافته اند و در ترانه های ساده و دلنشین فایز دشتی شروه این آهنگ پرسوز و گداز که غم ها و بار اندوه مردم این سامان را می زداید و راستی که فایز خود روح شروه است که تا ژرفای جان این ساده دلان نفوذ کرده است از آن بی نیاز و مرفه گرفته تا بلزیاری که زمین را با گاوآهن شخم می زند یا داس در دست پینه بسته ، گندم ها را درو می کند ، چوپانی که گوسفندان را راهی سبزه زار دشت ها می سازد و یا آن روستایی زحمت کشی که گندم یا خرمایش را بر پشت خرش گذاشته  ، رهسپار بازار می گردد و یا مادری که برای فرزند دلبندش لالایی می گوید ، همه و همه شروه سر می دهند و چه اندوهگین و پر شور می خوانند . »