ازدواج      13

 زنان تا آخرین فرصت ممکن از وقت استفاده کرده و شادی می کردند و در اطراف عروس و در اتاق او شعر می خواندند . از جمله شعر های خاص زنان این بود  :

شالا موارکش بو   shaalaa muwaarakesh bu            

تی تی تو مختکش بو     ti ti  tu makhtakesh bu      

یعنی : ان شاء الله بر او مبارک باشد

و نوزادی نیز در گهواره اش باشد ( بیاید )

پس از پراکنده شدن و رفتن  مردم ، سلمانی مرغی را در اتاق عروس و داماد در طشتی می کشت و خونش را روی پای داماد و عروس می کشید . درچنین موقعی معمولا داماد نیز هدیه ای به سلمانی می داد . مرغی که کشته شده بود نیز متعلق به سلمانی بود .  زن سلمانی موظف بود شب عروسی همراه عروس باشد و شب را در منزل داماد به صبح برساند . اگر عروس از روستایی دیگر بود ، زن سلمانی همان روستا با عروس به روستای داماد می آمد و صبح روز بعد بر می گشت .

صبح پس از عروسی ، زنان و دختران به دیدار عروس می رفتند و به داماد و اعضای خانواده ی او تبریک می گفتند . آنان نیز در جواب تبریک های آنان  ، اظهار می کردند که ان شاء الله روزی عزیزان شما باشد و گاهی پسران یا دختران دم بخت را نیز نام می بردند . عروس برای افرادی که به دیدارش آمده بودند ، تخمه کدو و تخمه هندوانه که از لاله های روستا به دست می آمد و از قبل آماده شده بود همراه با نقل در کاسه های کوچک یا نعلبکی می گذاشت و جلوی مهمانان قرار می داد . آنان نیز اندکی از آن را می خوردند و مابقی را در بال مینار یا دستمال یا « بال جومه » ( گوشه ی پیراهن ) خود ریخته و به خانه می بردند . بعد ها برخی از افرادی هم پس از استفاده از آجیل ، در بشقاب پول می گذاشتند . مردان نزدیک به خانواده ی داماد نیز به دیدارش می آمدند و در اتاق مجلسی می نشستند و به همین روش پذیرایی می شدند . صبح عروسی حلوا درست می کردند و یا از منزل عروس فرستاده می شد و مهمانان نزدیک نیز ناهار نزد عروس و داماد می ماندند و پس از ناهار به خانه هایشان برمی گشتند . 

از موارد بسیار مهمی که در شب عروسی می بایست رعایت می شد مسئله ی  « چلّه » بود که در شماره های بعدی به طور خاص به آن خواهیم پرداخت .

اگر چه در همه ی اوقات و فصل ها انجام مراسم عروسی انجام می گرفت ولی درسه ماه محرم ، صفر و رمضان نه تنها از عروسی خبری نبود و نیست بلکه مقدمات و گفتگوی اولیه نیز در این ماه ها صورت نمی گیرد به همین خاطر ، هر کسی سعی می کند کارهای خیر خود را پیش و یا پس از این  سه ماه به سرانجامی برساند .