ازدواج

10

می خِی بیگِ بوینی ؟ پصّوا چاش ری تلنگون ِ  /  از : حسین دارند

شب عروسی که فرا می رسید . به دعوت بزرگ خانواده ی داماد ، مردم به خانه ی داماد می رفتند  . اگر فاصله نزدیک و در همان روستا  بود ، پیاده واگر در روستای دیگر یا جای دوری بود ، عده ای خاص ، عصر همان روز با مال ( اسب ، الاغ ، قاطر) مسیر را طی می کردند . آنان که پیشتر به وسیله ی سلمانی دعوت شده و « پارنج » نیز به سلمانی داده بودند ،  هدیه هایی نیزبرای داماد در نظر می گرفتند که معمولا کهره و گوسفند بود . هدیه های آنان را سلمانی پیش از آمدن دعوت شدگان گاه چند روز پیش تر به منزل داماد می برد و یکی یکی اعلام می کرد که این هدیه ی فلانی است و ...

عروس اگر از روستای داماد بود ، مردم همراه با نی انبان زن و تنبک نواز ، از خانه ی عروس تا منزل داماد عروس را همراهی می کردند و سرور می گفتند و کل می زدند و ترانه می خواندند اما  اگر از روستای دیگر بود ، پس از رسیدن عروس به نزدیک خانه ی داماد ، این کار انجام می گرفت . معمولا عروس را سوار بر اسب به خانه ی داماد می بردند . دلاک افسار اسب را می گرفت وخود پیاده جلوی اسب می رفت تا به منزل داماد می رسید و بابت این کار پولی دریافت می کرد که به آن  « جلو کشون » می گفتند . وقتی « بیگ   beyg » ( عروس )  به مقصد می رسید ، پیاده نمی شد و برای پیاده شدن چیزی طلب می کرد که به آن « پا اندازون » می گفتند . پس از آن عروس پیاده می شد . قبل از آن نیز عروس برای اسبی که می خواست سوار شود ، « تنگ » زیبایی بافته و آماده کرده بود. تنگ به تسمه مانندی گفته می شد که از زیر شکم اسب می گذشت و به دو سوی زین وصل می شد و زین را به اسب محکم می کرد . در شب عروسی ، عروس تنگ را به زن دلاک می داد تا صبح روز بعد به صاحب اسب هدیه بدهد . عروس را به اتاق زنانه ای که از قبل برایش تهیه شده بود می بردند و می نشاندند و همان جا نیز زنان شادی می کردند و شپ می زدند و می رقصیدند . زنان و دخترانی که قبلا عروس را ندیده بودند یا  کنجکاو بودند در وضعیت جدید ببینند ، نزد او می نشستند و گل اندازش را از روی صورتش کنار می زدند و به چهره اش نگاه می کردند . عروس خود نیز مشتاق بود تا خود را به دیگران نشان بدهد به همین خاطر بلافاصله روزهای بعد از عروسی ، خودش آشغال ها را بیرون می برد و روی تلنگون می ریخت تا دیده شود .