ازدواج

5

هرچه دارم سی تو دارم تو عزیز خونه می

برگلالت گُل بریزم تو گُل راجونه می

زمان مناسب برای خواندن سرور هنگامی است که مجلس به اوج شور و هیجان می رسد . در این هنگام یک نفر که تفاوت نمی کند مرد باشد یا زن ، سرور خواندن را آغاز می کند . او یک بیت را می خواند و یک نفر دیگر از میان جمعیت ، مصراع دوم را جواب می دهد . سرور را معمولا کسی آغاز می کند و دیگری پی می گیرد . جالب این است که در این بخش ، هیچ هماهنگی صورت نمی گیرد و به صورت خودجوش آغاز و ادامه انجام می یابد . پس از پایان بیت دوم ، زنان همگی با هم کِل می زنند و شور و هیجان را به اوج می رسانند . سرور گفتن در یک شب ، بارها و بارها تکرار می شود و ابیات دیگری نیز هست که خوانده می شود . کِل نوای بلندی است از شادی که بیشتر زنان انجام می دهند . زمان کِل تقریبا 5 ثانیه به طول می انجامد . درچنین هنگامی زنان یک دست را بالا آورده و انگشتان خود را مثل هنگامی که کسی بخواهد با کسی دست بدهد  قرار داده آنگاه چهار انگشت کشیده ی چسبیده به هم را به صورت افقی زیر بینی قرار می دهند به گونه ای که سایبانی برای دهان باشد و با چرخش زبان و تحریر واژه کِلی را به شیوه ی « کلی لی لی لی لی لی » ادا می کنند .

عموم مردم روستا هر شب برای دیدن جشن عروسی می آمدند ولی افراد شاخص و یا مهمانان خارج از روستا فقط شب عروسی شرکت می کردند . دلاک روستا موظف بود افرادی را که خانواده ی داماد مشخص می کردند اعم از مردم روستا یا جاهای دیگر را برای شرکت در جشن دعوت کند و زنش نیز زنان را برای شرکت کردن می طلبید که به این کار « طلوون   televun » (طلبون ) می گفتند .

از جمله مراسم جانبی در شب های عروسی ، چوب بازی بود .

این بازی شاید برگرفته از  نوعی مبارزه ی  تن به تن است که بین عشایر و چوپانان در روزگار پیشین در می گرفته و در مجالس شادی نمایش داده می شود . با این وجود تا سال ها پیش در بین عشایر و برخی از روستاهای دیگر در ایران با چنان قوتی انجام می شد که معمولا در یک شب پای چند نفر می شکست . با این تفاصیل

به نظر می رسد که فرهنگ چوب بازی از جمله فرهنگ های وارداتی بنار باشد چرا که این بازی به شکلی که در سایر جاها و خاصه در بین عشایر رواج داشت ، اجرا نمی شد و در واقع تقلیدی از آن بود . برای چوب بازی دو نفر داوطلب شده و درمیدانی کوچک میان حلقه ی مردم می آمدند و بیشتر هدفشان نشان دادن مهارت های فردی بود . آن دو نفر با حالت خاص نیمه رقص و گارد گرفتن دور هم می چرخیدند تا فرصتی بیابند و با ترکه ای محکم که در دست دارند ، قاب پای طرف مقابل را هدف بگیرند . ضربه به بخش های بالاتر مجاز نبود . طرف مقابل نیز در هنگام حمله ی رقیب ، چوبش را به زمین می نهاد تا چوب رقیب به جای برخورد با پایش ، با چوب برخورد کند و در واقع با این کار ، حمله ی همبازی را دفع می کرد . این بازی گاه به درازا می کشید و افراد همچنان عوض می شدند و گاهی نیز موجب ایجاد کدورت  و درگیری می شد ولی به طور کلی در بنار ، هر دوطرف سعی می کردند تا به پای دیگری ضربه ای وارد نکنند .