اخلاق و عادات

سلام

استاد ایرج افشار سیستانی در کتاب نگاهی به بوشهر جلد دوم صفحه ی 63 می نویسد : « ساکنان استان بوشهر اعم از ایرانی ، عرب و ... اکثرا متدین ، درستکار ، بی آزار ، طرفدار صلح ، سریع التاثیر ، زود آشنا و زود رنج ، میهمان نواز و مهربانند . از قدیم الایام در داد و ستد بسیار ساده و درستکار و سخت پای بند قول بوده و هستند و به ندرت دروغ می گویند ...و در هنگام تهی دستی غنی الطبع اند . بیشتر آنان در عقاید دینی و مذهبی خود متعصب هستند . به پیشوایان دینی زیاد احترام می گذارند . وجوه شرعی خود را به موقع می پردازند . در هوای گرم استان بوشهر روزه می گیرند و نماز را ترک نمی کنند ... »

با این همه ، قبلا سلام کردن مثل امروز رایج نبود .  هرگاه کسی به دیگری می رسید ، فقط از او می پرسید : چطوری ؟

محب بی باک می گفت : « کا امیر (کید – قاید امیر )  از جرافی در منزل رضاقلی خان نشسته بود که کا مح هاشم مح سن ( قاید محمد هاشم فرزند محمد حسن ) آمد و نشست . من بین آن دو واقع شده بودم . نیم ساعت کنار هم نشسته  بودند و نه این به خود گذاشت ( تکبر را زیر پا نهاد و کوچکی کرد ) تا سلام کند و نه آن . عاقبت کا مح هاشم  گفت کا امیر سلام علیکم . چطوری ؟ »

در بنار نیز فقط به پیران سلام می کردند . اولین کسی که سلام را به طور عمومی در بنار رواج داد ، مادرِ محمد زمانی بود1 . پس از او ، رسم سلام کردن فراگیر شد و  هر کسی به دیگران می رسید ، سلام می کرد . نقل است که در همان ابتدا که سلام کردن داشت عمومی می شد ، روزی دو نفر زن با یکدیگر سلام و علیک کردند . یکی از بزرگان روستا شنید و گفت ای داد و بیداد . سلام را بی عرضه نکنید .2

________________

1-  همسر حسنعلی زمانی و مادر مهندس ابراهیم زمانی و مهندس احمد زمانی .

2- در این قسمت از کتاب نگاهی به بوشهر ، گفتار محب بی باک ، محمد جعفر غلامی و طلا عوضی استفاده شده است .