فصل های سال -  قسمت دوم

  در برخی از خانه ها نیز لوکه می ساختند . لوکه چهار پایه ی بلندی به ارتفاع تقریبی دو متر بود . برای ساختن لوکه ، چهار چوب گز یا سدر یا تنه ی نخل به صورت ایستاده در زمین می کاشتند به گونه ای که مستطیلی را تشکیل می داد و برای آن با چوب و شاخ و برگ نخل ، سقفی می ساختند به گونه ای که آنقدرمحکم بود و تحمل وزن تعدادی از افراد را داشته باشد . شب ها روی آن فرش می گستردند و می خوابیدند . این امکان نیز مخصوص مردان بود که گاه در خانه ها ساخته می شد و بدون استثنا در مزارع هندوانه دیده می شد . بعد ها نوعی کوکه با ارتفاع اندک نیز در حیاط ها ساخته شدکه تمام افراد اعم از زن و مرد و کودک توانستند از آن استفاده کنند . این نوع لوکه نیز در واقع به خاطر آن بود تا افراد خانواده از شر حشرات گزنده ای مثل عقرب ، رتیل و مار در امان باشند . پایه های این لوکه به دو شکل بود. الف : چوبی . لوکه با پایه های چوبی همان شکل لوکه ای را داشت که قبلا توضیه داده شد با این تفاوت که تعداد پایه هایش بیشتر و ارتفاع آن تا سطح زمین کم بود .ب : گلی (شلی) .  برای ساختن این نوع جایگاه که در واقع تخت خواب عمومی بود ، بسته به جمعیت هر خانواده و معمولا سه ردیف پایه ی شلی (گلی ) به طول تقریبی 2 متر و ارتفاع تقریبی نیم متر و فاصله ی تقریبی 1 متر در موازات هم می ساختند و پس از این که کاملا خشک و محکم می شد ، ستّه یا سجم را روی آن می گستردند. سته و سجم از چوب نخل ساخته می شد . برای این کار چند روز آن را در آب رودخانه می گذاشتند و بعد حداقل سه نفر با هم مشغول بافتن آن با ریسمان می شدند . به این ترتیب که چوب ها را یکی یکی کنار هم می گذاشتند و و هر نفر ریسمان را یک لایه زیر و یک لایه از رو عبور می داد و به این ترتیب چوب ها با سه ردیف ریسمان به یکدیدگر بسته می شدند و پیش (برگ نخل)های هر چوب را هم زمان بالا قرار می دادند تا مثل گوشت قالی باعث نرم بودن روی چوب ها شود و بعد که خشک می شد ، آن را خلاف ردیف پایه های لوکه روی آن می گستردند و شب ها روی آن را فرش می کردند و می خوابیدند و فضای آزاد زیر آن باعث می شد که هم هوا جریان داشته باشد  و هم جانوران از زیر آن عبور کنند و بگذرند . (توضیح کامل تر ساخت سته و سجم را در بخش اقتصاد و صنعت می آوریم )

 ازنیمه دوم مهر ماه ، شب ها هوا اندک تغییر می کند و در آبان ماه ، صبح ها نیز تغییرات جوی را می توان احساس کرد. دراین تغییرات ، اندک زردی را در برگ های سدر(کنار) مشاهده می کنیم که شروع به ریزش می کنند و پاییزی بسیار کوتاه را خبر می دهند . آذرماه ، آغاز زمستان است . هر چه به زمستان نزدیک تر می شویم ، هوا مطبوع تر می گردد . زمستان زودتر از تقویم رسمی  می آید اما سرمای استخوان سوزی ندارد . سرمای زمستان هنگامی است که بادی بوزد تا سرمایی بر پوست بنشاند اما به محض این که پناه بادی یافت شود ، سرما هم دست برمی دارد . زمستان فصلی که همه ی جمعیت کشاورز بنار انتظارش را می کشند . دی ماه ، سردترین ماه سال است و نسیم های عصر گاهی ، مردم را در کنار دیوار ها می کشاند تا آتشی روشن کنند و گپ بزنند . پیش از این ، در زمستان بنار، آب ها یخ می بست و در محیط روستا ، آب های درون سطل ، ذرات شبنم و حتی لایه ی بالایی آب های گرو ها « سوم » می زد به گونه ای که از آب های انبوه « گرو شووه »، قالب های یخ قابل برداشتن بود . افراد میان سال به بالا بدون استثنا پالتو می پوشیدند و کلاه نمدی بر سر می نهادند . در این فصل هنگامی که باد نباشد ، روزهای آفتابی بسیار دلپذیر است .

 در نیمه ی دوم بهمن ماه ، ابتدا حاشیه ی راه ها و لبه های باغ ها سپس در و دشت سر سبز می شود و تا دو ماه ، سبزه و علوفه دوام می آورد و بهار به بنار چهره می نمایاند . اگر چه بهار در همه جا زیباست اما بهار در بنار به علت وجود دشت های رنگارنگ ، درختان انبوه نخل ، چم های مخملی با غلات و علوفه های  سبزو سیر و رودخانه ی پر آب و دایمی ، بسیار زیباست و وجود پنیر نخل ، کنارهای رسیده و انواع روییدنی های خوردنی مثل قاوچندلی ، باقله موشی و انواع گل های رنگارنگ و... دراین فصل ، بنار را رویایی می کند اوج بهار در بنار ، اسفند ماه است اما تنها چیزی که باعث تاسف می شود ، عمر کوتاه این فصل است .  از نیمه ی دوم فروردین ، خزان سبزه ها آغاز می شود . دراین زمان ، گیاهان ، کم کم طراوت و شادابی خود را از دست می دهند . اواخر فروردین ، مزارع جو خشک می شود و تابستان حضور پر قدرت خود را اعلام می کند  .