همکاران این قسمت : حاج احمد روزبه – حاج عباس زمانی

 سیمان که به بنار آمد ، خیلی زود برای نگهداری آب در خانه ها ، در خدمت مردم قرار گرفت و آب انبار ها ساخته شد . اولین آب انبار ها در دهه ی چهل شمسی در منازل کربلایی کرم (الله داد ) بوستانی ، کربلایی احمد نعمتی و حاج الله کرم شجاعی ساخته شد و بعد ها به منازل الله کرم باقری (فرزند حسن ) ، حاج مصطفی زمانی ، باقر جعفری و.... نیز آب انبار اضافه شد . کربلایی کرم بوستانی ، خود استاد انبار بود . روند ساختن انبار در بنار تا اوایل نیمه ی دوم دهه ی شصت ادامه یافت . اگر چه در اوایل از انبار برای ذخیره ی کردن آب باران استفاده می شد اما همین امر از شدت رفتن زنان برای کشیدن آب از چاه تا حدودی کاست . انبار داران در فصل زمستان حیاط خود را جارو می کردند و پس از بارش یکی دو باران ، آب های تمیز بعدی را به سوی انبار هدایت می کردند تا از طریق سوراخی که مماس با سطح زمین در نظر گرفته شده بود ، آب وارد انبار شود . برخی نیز برای تهیه ی آب تمیز تر ، بام آب انبار را طوری پلاستر می کردند که آب های آن به یک نقطه هدایت شوند و از طریق سوراخی که روی انبار ساخته بودند ، وارد انبار شود . یکی از این افراد حسین غلامی بود . در دهه ی شصت ، مردم بیشتر از تانکر ها آب خریدند و در انبار ها تخلیه کردند تا در همه ی فصول سال ، آب کافی در اختیار داشته باشند و بدینسان استفاده از چاه ها کم رنگ تر شد . کسانی که از داشتن آب انبار محروم بودند ، معمولا از انبار های همسایه آب تهیه می کردند . آب لوله کشی که آمد ، انبار ها روی به ویرانی نهاد . از سال 1363 ، کوچه های بنار لوله کشی شد . محمود جعفری به عنوان لوله کش ، کوچه ها را لوله کشی می کرد . او برای سهولت در اتصال لوله ها ، به محل اتصال آنان « ریکا » می زد . ابراهیم ابراهیمی نیز به عنوان سرکارگر لوله کش ها بود  اما بنار در اواخر سال 1367 به شبکه ی آب وصل شد . پیش از آن نیز برخی از مردم حیاط خود را لوله کشی کرده بودند و از طریق دینامو ، آب انبار را به لوله ها انتقال می دادند . از جمله ی این افراد ، حاج مصطفی زمانی بود . هنگامی که بنار دارای آب لوله کشی شد ، به دلیل نداشتن فشار لازم ، مصرف آب دچار مشکل بود به همین دلیل محمد حسن بهروزی مسئولیت یافت تا با ژنراتور ، آب را از منبع روی زمین به منبع مرتفعی که در سمت شرق بنار و در محیط دبستان مخروبه ی بنار قرار داشت بفرستد تاآب برای جاری شدن در لوله ها ، فشار بیشتری داشته باشد . در این ایام ، لوله کشی در بناربه طور کامل انجام نگرفته بود و معمولا یک شاخه لوله در برخی حیاط ها آمده بود و لوله کشی به مرور صورت می گرفت. در سال 1369حسینقلی زمانی و فتح الله(شیرزاد ) زاهدی یک دستگاه دیس لوله خریدند  و فتح الله زاهدی در خانه های بنار به لوله کشی مشغول شد . البته در کنار وی ، دیگرانی نیز بودند . از جمله فرامرز مددی از زیارت بود که تعدادی از خانه های بنار را لوله کشی کرد . پس از لوله کشی آب ، تغییرات عمده ای در زندگی مردم مخصوصا در بهداشت حاصل شد اما از این تاریخ به بعد فرزندان بنار با رودخانه بیگانه شدند .

توضیح :  برای این مقاله نظر های جدیدی به دستم رسیده و دو باره ویرایش خواهد شد.