در بنار، آب آشامیدنی نیز از چاه به دست می آمد . چاه ها معمولا بیرون از محوطه ی خانه ها ودر میدانی به نام چاهگاه بودند . در چاهگاه ها چند چاه حفر می شد تا هم روستا شانسش را برای یافتن  آب شیرین بیشتر امتحان کند و هم زنان زودتر مشک هایشان را پر کرده و به خانه باز گردند . در بناربه این منظور ،  دو جایگاه وجود داشت . یکی میدان بین منزل مرتضی حقیقت و حاج باقر بوستانی ( حسینیه و مسجد امام سجاد – ع- ) که از میان چند چاه موجود در آن جا ،  « چَه کاظمو » از همه معروف تر بود . به قول اسماعیل جعفری و به نقل از ابراهیم جعفری ،  علت این نام گذاری نیز این بود که کاظم صدیقی آن را قالبی کرده بود دیگری میدانی در جنوب بنار و بین منزل احمد بوستانی و باغچه ی شیخ . این محل که به چَهگـَه (چاهگاه ) معروف بود ، اصلی ترین مکان برای تهیه ی آب نوشیدنی روستاییان بود . این محوطه به سبب گود بودن ، چاه هایش عمق کمتری داشتند ولی در عوض ، برای بیرون آمدن از آن ، مخصوصا برای زنان که مشک آب به پشت بسته بودند ، دو راه بیشتر نداشت که هردو شیب نسبتا تندی داشتند . یکی در ضلع شمال شرقی آن که در مقابل منزل حاج اکبر زمانی بود و دیگر در ضلع شمال غربی آن که مقابل میدان جلوی منزل احمد بوستانی واقع می شد . این بخش از روستا به « گرو شووه –gorow shuveh » شهرت داشت . گرو همان گوراب یا گور آب است و به جایی گفته می شود که آب در آن می ماند تا به زمین فرو برود . این میدان نیز هر سال در فصل زمستان لبریز از آب باران می شد در زمستان که آب باران آن گودال را پر می کرد و ارتفاع آن به چندین متر می رسید ، گاهی اوقات بر اثر شرط بندی های مردم ، کسی به آب می زد و شناکنان طول آن را طی می کرد . احمد روزبه می نویسد : یادم میاد « گرو » لبریز از آب بود .  خداوند بیامرزد کسانی را ازاهل بنار که الان دربین مانیستند . حدودای ظهر بود . اهل ولات همه کِنار « گرو » جمع بودند.  نمی دانم کی پیشنهاد داد اما مرحوم غلامحسین زاهدی پدرشهید بزرگوار علی زاهدی قبول کرد و وقتی یک ناخنگیر رادر« گرو » انداختند ، مرحوم در آن سرمای طاقت فرسا با یک شیرجه ، ناخن گیر از آب بیرون کشید (کم وزیاد این مطلب برمی گرددبه حافظه نداشته من ) ایرج شمسی زاده شاعر سرشناس جنوبی ، درشعری زیبا و محلی ، گرو را اینچنین به تصویر می کشد :

« محشر گرفته دورِ اَو،  پر تا پراویده گرو - هر بانده ی گیرِ شنو، مِن اوِ بارونِ بیو»

.گرو شوه در واقع گودالی بسیار فراخ بود که از خاک آن برای ساختن برچ در بنار استفاده شده بود . برچ در زمان سید محمد رضا سیاسی در منزل فعلی محب بی باک ساخته شد و بعد از آن نیز هر کسی از اهالی روستا که می خواست خشت بزند ، از گرو شوه خاک مصرف می کرد  . چنین شد که به عمق و وسعت آن افزوده شد تا جایی که به عمیق ترین نقطه در بنار تبدیل گردید  .