در روستا ، علاوه بر رودخانه ، راه دیگر دست رسی به آب ، حفر چاه بود . معمولا در هر خانه ای، یک حلقه چاه برای تهیه ی آب ریخت و ریز وجود داشت که به خاطر سستی زمین ، آن را قالبی می کردند . قالب ساز ها برای ساختن قالب از دو ورق فلزی استفاده می کردند که هرکدام جداگانه باز و بسته می شدند . ارتفاع ورق ها با هم مساوی بود ولی طول آن دو با یکدیگر فرق می کرد . ورق ها قابل انعطاف بودند . آنان دو سر هر ورق را به یکدیگر می رساندند و با گیره ای که تعبیه کرده بودند ، آن دو سر را به هم وصل می کردند . بدین ترتیب ورق ها به صورت حلقوی لوله می شدند . یکی از آن ورقه ها بزرگ و دیگری کوچک تر بود . لبه ی لوله ها را روی زمین گذاشته و لوله ی کوچکتر را در لوله ی بزرگ تر قرار می دادند . فضای خالی بین آن دو لوله ، تقریبا 10 سانتیمتر و ارتفاع آن دو به اندازه ی تقریبی نیم متر بود . قالب ساز ها در فضای خالی بین دو حلقه ی فلزی ، ملات ( سیمان با چیت مخلوط شده می ریختند ) و در دو سمت دایره ی سیمانی که بین دو صفحه ی حلقوی درست شده بود ، جایی برای گذاشتن پا تدارک می دیدند و آن جا را خالی می گذاشتند قالب را تا چند روز آب می دادند . هنگامی که از محکم شدنش اطمینان حاصل می کردند ، دو صفحه را از بیرون و داخل قالب باز می کردند و قالب های سیمانی اینچنینی را به اندازه ی نیاز می ساختند و از ته چاه تا یکی چند قالب بالاتر از سطح زمین می چیدند . بدین ترتیب چاه قالبی آماده می شد و بلندی قالب ها از سطح زمین نیز برای جلوگیری از سقوط کودکان یا حیوانات در چاه بود . در روستای بنار آب شیرین ، عسکر عسکری استاد ساخت قالب چاه بود  .