جنگ گارو

 صفی آباد که تسلیم شد ،  چند سنگر بین صفی آباد تا بنار آب شیرین وجود داشت که منطقه را برای شبانکاره نا امن کرده بود . یکی از آنان ، برجی بود که در شرق صفی آباد و تقریبا جای قبرستان فعلی آن روستا قرار داشت . دیگری برجی بود که در اطراف  بقعه ی آقا محمد ترک و در حاشیه ی رودخانه  و در زمین فعلی محمد جعفر غلامی ساخته شده بود که بعد ها به برج کهنه معروف شد .  اما  یکی از مهم ترین آنان ، سنگر « گارو »  gaarow  بود . گارو یا گاورو در واقع کانالی به طول بیش از ده متر بود که در مسیر شمالی – جنوبی  ، حاشیه ی رودخانه کنده بودند و...

گاوهای ورز در مسیر رفت و برگشت خود در آن جا ، دلو های بزرگ آب را از رودخانه بالا می کشیدند  و مردم به همین روش کشاورزی می کردند . مسیر رودخانه از شرق به غرب بود ، و زمین های سمت جنوب رودخانه ، از زمین های صفی آباد محسوب می شد  . کانال گاورو ، از شمال به سوی جنوب ، شیبی تند  داشت .  هدف از شیب تند هم آن بود تا گاوها در موقع بالاکشیدن دلوهای آب از رودخانه  ، رو به جنوب در شیب  به راحتی حرکت کرده  و سنگینی بارآب را کمتر احساس کنند . بر این اساس اگر کسی نیز در کانال می رفت و سنگر می گرفت ، دیگری نمی توانست حتی در نزدیکی آن کانال هم او را هدف قرار بدهد . گارو در کنار رود خانه ی حله ، مرز دشتستان و شبانکاره  و دقیقا بین صفی آباد و برچ کهنه واقع شده و از اهمیتی خاص برخوردار بود . آن کانال به محل مناسبی برای سنگر نشینی و جنگ تبدیل شده بود . به همین دلیل ، تفنگچیان بنار و صفی آباد پس از تسخیر صفی آباد ، به آنجا رفته و سنگر گرفتند . در همان حال عده ای نیز در سنگر محمد ترک ( برج کهنه ) مستقر بودند . با حفظ آن سنگر ها علاوه بر آن که مهاجمان نمی توانستند به سوی بنار و زیارت پیش روی کنند ، نمی توانستند از زمین های صفی آباد نیز بهره ببرند و در آن ها به کشاورزی بپردازند چون از ناحیه ی  سنگر ها  مورد حمله قرار می گرفتند . اگر کسی برای بریدن علف به چم یا به صحرا می رفت از سوی سنگر نشینان هدف قرار می گرفت . علاوه بر آن ها ، چند برج دیگر نیز وجود داشت که در منطقه پراکنده بود . در آن گیر و دار ، برجی به نام « بَس انبار » که در زمینی به نام جمشیدی ( متعلق به محمد محبی ) بود ، به تصرف شبانکاره در آمده بود .  آنان شخصی به نام عبدالعلی را به عنوان  نگهبان آن برج گماردند . عبدالعلی تریاک می کشید و هربار  برای جمع آوری هیزم بیرون می آمد تا آتشی روشن کند ، از طرف برچ محمد ترک هدف قرار می گرفت . برچ محمد ترک که بعد ها به برچ کهنو ( کهنه ) معروف شد ، داستان زیبایی دارد . در پی تنش چند ساله بین دشتستان و شبانکاره ، یکی از اقدامات میرزا محمد خان غضنفرالسلطنه که در دستور کارش قرار داشت ، ساختن برج هایی در امتداد مرز دو بلوک بود . به همین جهت وی سعی داشت در حاشیه ی رودخانه ی دالکی و حله برج هایی ساخته شود تا تفنگچیان وی ، بلوک مقابل را زیر نظر داشته و قادر به کنترل اعمال آنان باشند . در آن دوره ، تفنگچیان نه تنها افراد بلوک مقابل را هدف گلوله قرار می دادند بلکه حیوانات آنان را نیز با تیر می زدند و از بین می بردند . به همین دلیل در زمان جنگ بین دو بلوک ، حتی حاضر شدن در کنار رودخانه نیز متضمن پرداخت بهایی سنگین بود . لذا از جمله برج هایی که به دستور میرزا محمد خان در بنار ساخته شد ، برج محمد ترک بود . موقعیت مکانی آن برج چنان بود که تفنگچیان بنار می توانستند حد فاصل بین روستای بنار سلیمانی تا روستای صفی آباد را به آسانی زیر نظر داشته باشند و از هجوم احتمالی بلوک مقابل از این ناحیه باخبر شوند . این برج مدوّر توسط استاد غلامرضا ساکن برازجان ساخته شد . به علت درگیری ، کار ساختن آن برج ، شب هنگام و بدون وجود کمترین روشنایی صورت می گرفت . خشت های برج را به دستور میرزا محمد خان غضنفرالسلطنه از بنار و به وسیله ی « برداله » و با قاطر می آوردند . هنگام حمل خشت ها ، راه مستقیم بنار تا برج را نمی رفتند بلکه در نزدیکی های آن ، چون فاصله با رودخانه نزدیک می شد ، به سمت چپ می چرخیدند و مسیری دایره وار را طی می کردند تا از طرف مقابل احیانا دیده نشوند . استاد غلامرضا در هنگام کار کردن ، بدون آن که خم بشود ، با پایش خشت ها را تنظیم می کرد . او تفنگ فلیس دو ماشه ای داشت و هم تفنگ شلیک می کرد و هم خشت می انداخت . هر ردیف خشت که تمام می شد ، غضنفر السلطنه که خود نیز ناظر بر ساخت آن بود ، یک رگبار تیر به سمت بلوک شبانکاره شلیک می کرد . سرعت عمل غضنفر السلطنه در ساختن برج به حدی بود که یکی از بزرگان شبانکاره که با او دشمنی داشت درباره اش گفته : « محمد خان هر جا که می رود ، مثل اینکه قلعه ای آماده بار قاطر با خودش می برد . » هنگامی که آن برج ساخته شد از تمام روستاهای تابعه برای نگهبانی در آن آمدند . از بنار آب شیرین هم هر شب یک نفر در آن نگهبانی می داد . از جمله ی آن افراد کربلایی خدارحم (عموی محمد جعفر غلامی ) و احمدِ عمو حسین ( عموی حاج محمد نوشیروانی ) بودند و ...  . تفنگچیان ماهیانه حقوق دریافت می کردند و برای نشان دادن قدرت و عظمت خویش از هیچ کاری دریغ نمی ورزیدند و پیوسته به سمت سرزمین و بلوک مقابل شلیک می کردند . از کربلایی مراد  پدر حاج ابراهیم زمانی که خود نیز از تفنگچیان بنار بود نقل شده که پس از ساختن برج ، روزی میرزا محمد خان برای سرکشی به آنجا آمد . مقداری فشنگ دید . پرسید این ها مال چه زمانی است ؟ تفنگچیان گفتند مال فشنگ های قبلی است . خان گفت اصلا قناعت نکنید . حتی شب ها تیرِ ستاره ها کنید . در زمان درگیری دو بلوک ، این برج را برای محافظت از مردم که جیلم (درو ) می کردند ساخته بودند . از کربلایی مراد زمانی نقل شده که گفت : « چون من نمی توانستم جیلم بکنم و بچه بودم ، مرا داخل برچ نهادند و گفتند که هر چند دقیقه یک تفنگ بچکان . اوایل جیلم بود . خواب قیلوله آمد . خواب بودم . در پینکی ( چرت ) صدای چیزی در رودخانه فهمیدم . یک مرتبه از خواب بیدار شدم . تفنگ چکاندم . ناگهان متوجه شدم که سه نفر از سمت شبانکاره چلنده اند ( حمله کرده اند ) تا برچ را بگیرند . وقتی من تفنگ چکاندم ، آنان نیز فرار کردند .»