مادرای مایه ی آرامش ومهر

مادرای قلب تومانندِ سپهر

هم رحیمی تو و هم رحمانی

هم مَلک هستی وهم انسانی

خاکِ پای تو، زعالم بهتر

نیست حرفی زکلامت خوشتر

گرفدای توبگردم صدبار

نیست جبران یکی ازصدکار

گررود درکفِ پایم خاری

اشک دردیده چوباران داری

درزمستان که زسرمای شدید

لرزه افتد به بدن هاچون بید ،

سوزسرما برسدتادل جان

هرکسی زیرلحافی ست نهان ،

نازمی کردی ومی خندیدی

گرم می کردی ومی لرزیدی

صاحبان سخن واهل ِ قلم

نتوانند که  اندر عالم

اندکی وصف  سزایت بکنند

وصفِ خاکِ کفِ  پایت بکنند

من کیَم تا که ثنای تو کنم

شعربا نام وبرای توکنم

به خدایی که توراپاک سرشت

دردلت معدنی ازمهر، بهشت

دُر ِ یک دانه،  تویی ای مادر

آتش ِ خانه تویی  ای مادر

کیست کزکار ِ توحیران نشود؟

تا ابد، رنج  ِ توجبران نشود

__________

محمد غلامی- شیراز- بهمن ماه 1362