روزی دو زایر در مرقد امام رضا ( ع ) پری چرخان از پرهای ریز کبوتری را ، پیش از آن که به زمین برسد ، در هوا گرفته ، برایم هدیه آوردند . این شعر به آن پر و اولین شب غربتش تقدیم شده :
ای بهارِ پر از عطر و بویِ خدایی
ای گُلِ آشنایی
رُسته در باغِ بالِ کبوتر
نازنین پر !
بویِ اشک و حرم می دهی
بویِ انسان
بویِ خاکِ غریبِ خراسان
یاد بادا

چشم بر آسمان باز کردی
گِردِ مجموعه ی عشق ، پرواز کردی
بعد ، آرام آرام برفرازِ حرم پا نهادی
با لبِ نرمِ خود مهبطِ نور را بوسه دادی
روزها رفت و رَفتی و رُفتی
گنبدِ دل ربایِ رضا را
نقش هایِ خدا را
روزی امّا
ناگه از جمعِ پرها گسستی
قاصدِ نور گشتی به سویِ دلِ تنگ و تارم
تا بخوانی به باغِ بهارم
آمدی تا پیامِ خدا را
در کویرِ وجودم بباری
آمدی جانِ تب دارِ ما را بسوزی
عشق را برفروزی
ای سلام و دعا خفته در تار و پودت
گوشِ جانت صدای ملایک شنیده
قطره هایِ زلالِ کلامِ رضا را چشیده
گاهی از دستِ عاشق
- زایرِ کویِ جان - دانه چیده
گاه
بال در بال
با سرودِ صفیری دل انگیز
کوله بارِ سلام و دعا را
از بقیعِ زمین تا به اوجِ ملایک کشیده
اینک امّا
از بهشتِ خراسان گسسته
خسته از راه
آرمیده
آه ای پر !
ای همه عطر و بویِ خدایی
دوستت دارم ای هدیه یِ آسمانی
قاصدِ بارگاهِ رضایی
محمد غلامی
دشتستان 1388
تاریخ : سه شنبه 00/4/1 | 9:33 عصر | نویسنده : بنارانه | نظرات ()