بزرگ ترین هنرمند ، خداست زیرا از هیچ ، همه چیز می آفریند و انسان بوی خدا دارد و هنر را از او می گیرد چرا که خلیفه و جانشین اوست .

در عالم هنر ، گاهی کسی به واژه ها جان می دهد و تصویری خلق می کند در شعر و داستان ، گاه با تراشیدن اضافه های سنگی در اطراف  مجسمه ای ، آن را آشکار می کند و میکل آنژ می شود که گفت « من فرشته ی درون سنگ را دیدم و سنگ را تراشیدم تا فرشته آزاد شود» ، گاه با بافتن برگ های رنگین نخل در اطراف نازکای چوب های خشک ، پدیده ای می آفریند با رنگ ها و طرح های گوناگون و هزار شیوه ی دیگر اما برخی از افراد به « دور ریز ها »  و تکه های اشیا جان داده  و ذهن ما را به سوی شگفتی سوق می دهند چرا که ما از اشیای اضافی جز زباله چیزی نمی بینیم ولی آنان هر شیء را عضوی از اعضای مجموعه ای منظم می بینند و به گره زدنشان با هم اقدام می کنند که مهم تر هنر ، ، دیدن است . یکی از این افراد ، مجید رضایی فرزند غلامرضا از دیار بنار آب شیرین است . او به پیچ ها و مهره ها و فلزاتی که در اطراف ما ریخته ، نگاهی نو دارد و از نگاه او ، هر تکه ای از آن اشیا ، اندامی است که می تواند باعث شور و نشاط و زیبایی و راه گشای ذهن ما باشد . اشیایی که از نگاه بسیاری از افراد ، باید در زباله ها دفن شود ، در نگاه او جان می گیرد و زیر دستانش تولدی دیگر می یابد چرا که او نگاهی به اعماق زندگی دارد و این زیباست و لازمه ی هنر .رضایی هنرمند است و این برای روستا افتخار است و برای ما که در روستایی زندگی می کنیم که از در و دیوارش هنر می بارد . به امیدی که روزی او را در اوج ببینیم و مایه ی شادمانی ایران پهناور باشد .  محمد غلامی

پ ن :هنر" متال آرتmetal art" ،به هرگونه اثرهنری که بافلزایجادشودگفته می شود،قطعات دورریختنی دستگاه هایی که تعمیرمی شوندو جایی به غیرازسطل آشغال درانتظارشان نیست.

پ ن : باسپاس ازمجید رضایی بابت ارسال تصاویر.