28 سال پیش ، فروردین ماه 1362جسمم درشهرکرد بودوروحم دربنار. درآن هجران، شعری سرودم که باهمه ی کاستی هایش، به شماتقدیم می شود مخصوصاً به بناری هایی که ساکن شهرهای دیگرهستندتابه یادبیاورندکه ایام نوروز، به زادگاهشان هم سری بزنند :

یادبادآنکه به همراه ِمحبان ز«بنار»

بهر ِتفریح برون آمده درفصل ِبهار

گاه درسبزه وگه درچمن وخرمن ِگل

گاه درباغ ودرسایه ی هر«نخل» و«کـُنار»

گاه مشغول ِتفرج به« گِز ِستان »سر ِرود

گه به« ده »آمده تفریح کنان گوشه کنار

عجبا زین « دهِ» کوچک نشوم خسته گهی

نشوم سیرمن ازدیدن ِبامش وحصار

«کرنتی» هاو«گز»و« نخل» و«کـُنار ِ»«ده ِ»من

بهتراست از«به» واز« سیب »و« گلابی» و«انار»

چه دهم شرح ِغمم راچه بگویم که فلک

دورافکنده مراازهمه یاران ودیار

تانیایم که به خاکِ« دهِ» خودبوسه زنم

نتواندکه بگیرددلم آرام وقرار

هرکه خواهدکه بداند زغلامی چه گذشت

اشک ِچشم ِقلمش بیندواین شعر ِقصار

محمدغلامی- شهرکرد فروردین ماه 1362