گــّله کمُووَل رَ؟(گله کدام طرف رفت؟)

بچه که بودیم، وقتی بزرگتری می خواست مهرومحبتش رابه ماابرازکند،ماراصدامی زد. نزدش می رفتیم وروبرویش می ایستادیم. اوخم می شدیامی نشست تامساوی باماقراربگیردآنگاه بادودستش، دوبرگه ی گوش هایمان رامی گرفت ومی گفت: گــّله کمووَل رَ؟. مانیزلبخندزنان، سرمان رابه سویی می چرخاندیم ومی گفتیم: ای یَل(این طرف). اوکه برگه ی گوشمان رادراختیارداشت، سرمان رابه جهتی مخالف جهت خودمان می چرخاندومی گفت: مومی گــُم ای یَل(من می گویم این طرف)بعدبلافاصله به همان سمتی که خودمان چرخانده بودیم دورمی دادومی گفت: تومی گی اووَل؟( تومی گویی آن طرف؟). واین حرکت راظرف چندثانیه انجام می داد.این بازی آمیخته بانوعی محبت بود. همه لبخندمی زدیم ولذت می بردیم.وقتی به آن سال هافکرمی کنم، اثراتی تربیتی واخلاقی دربازی های آن دوره می بینم که امروزه ازآنان کمترخبری هست. راستی امروز، بزرگترهاچقدردربازی های کودکان شریک می شوند؟به نظر من اگر به این بازی بادقت بیشتری بنگریم، غنایی رادرآن مشاهده می کنیم. این بازی، فرهنگ پرسش رارواج می دهد، به کودکان نیز می آموزدکه پاسخگوی پرسش هاباشند. درآخرنیز، نقد راترویج می کند. راستی آیاامروزبزرگتران، گوش فرزندان رامی گیرند؟ آیافرزندان راگوش می گیرند؟یاهردو؟ یاهیچ کدام؟ نترس. کنکورنیست. فقط یادی ازگذشته هاست. بیان دلتنگی ها.

محمدغلامی