بنام خدا

همیشه علاقه خاصی به تاریخ و جغرافیای کشور داشتم . زمانی که محصل بودم و در پشت نیمکت ها و کرسی های خاطره انگیز مدرسه می نشستم همیشه بهترین نمرات را از دروس تاریخ و جغرافیا می گرفتم و در این زمان نیز به گونه ای دیگر این علاقه تجلی پیدا می کند .سفر به اقصی نقاط کشور و آشنایی با فرهنگ عامه و اداب و سنن آنها و ارایه ان به دیگران از طریق ابزار هنر و نمایش و پیدا کردن و یافتن دوستانی با مرام و با فرهنگ نیز از محسنات این عشق و علاقه است .در طول زمان و در مکان های مختلف انسان هایی سر راهت قرار می گیرند که دیگرازحکم دوست و دوست یابی فراتر می روند و جزیی از وجودت می شوند .سخن کوتاه کنم .این انسان های شریف که اکنون جزیی از وجود آدم هستند در گوشه ای از ذهن خانه می کنند و برایت خاطره هایی را می سازند که با یاد اوری انها حالت خوب می شود و در غمگنانه ترین لحظات،لبخند را مهمان لبهایت می کنند .چند سال پیش در سفری به استان زیبا و ساحلی بوشهر برای اجرای نمایش خورشید کاروان در یکی از اجراها و هنگام گرفتن عکس یادگاری با جوان خوش سیمایی و با لهجه شیرین جنوبی اشنا شدم که مسافتی را طی کرده بود تا به تماشای نمایش مذهبی خورشید کاروان که ریشه در واقعه کربلا و اسارت خاندان اهل بیت رسول الله را دارد بنشیند .

برایم جالب بود که چندین بار این نمایش را تماشا کرد و هربار هم باهمدیگر گفتگو کردیم .او علاقه وافری به اهل بیت(ع) و هنر نمایش سنتی تعزیه داشت و فهمیدم تعزیه خوان است .این ویزگی او مرا شیفته خود کرد .با اینکه ابراز محبت او و دعوتش برای رفتن به روستایشان یعنی روستای بنار اب شیرین در ان زمان اندک سفر در استان بوشهر میسر نشد اما همیشه گوشه ای از دلم را در نزد این جوان خوش فکر جا گذاشتم .