امروز8آذرماه96مصادف با بیستمین سالروز بازی تاریخی ایران بااسترالیا در دورمقدماتی جام جهانی فرانسه98 هست.خاطره ای ازاین روز برایم ماندگار مانده که تا پایان عمرهرگز فراموش نخواهم کرد.یادم میاد اگه اشتباه نکنم بازی ظهر برگزار میشد ،نیمه اول را باهربدبختی منزل خودمان نگاه کردم ولی متاسفانه آنتن تلویزیون ما ایراد داشت و مجبور شدم نیمه دوم را به منزل مرحوم عمو عبدالحسین  بروم وبازی را آنجا تماشا کنم.عمو تلویزیون را روشن کرد وخودش رفت تو حیاط وکارهای منزلش راانجام داد.بازی دو بر صفربه نفع استرالیا بود وبنده هیچ امیدی به موفقیت ایران نداشتم ،چون هم استرالیا بربازی مسلط بود وهم جو ورزشگاه به نفع آنهابود.خلاصه عمو تو اتاق آمد ودید که من ناراحتم.گفت چی شده ،گفتم ایران باخته ،گفت انشااله که برنده میشویم و دوباره به حیاط برگشت وبلافاصه با دردست دادن یک شاخه گل محمدی که ازباغچه حیاطشان چیده بودبه اتاق برگشت.گل را روی تلویزیون گذاشت ورو به من گفت:عموجان هیچ ناراحت نباش که انشااله خداوند به حق صاحب نام این گل(منظورش حضرت محمد(ص) بود)تیم ایران برنده میشه.هیچ وقت چنین قوت قلبی پیدا نکرده بودم.خلاصه تیم ایران بازی را به تساوی کشاند وبه جام جهانی صعودکرد ومن وعمو حسابی روی همدیگه رابوسیدیم وشاداب شدیم.روح همه درگذشتگان همولایتی شاد ویادشان گرامی باد.روح عمو عبدالحسین هم شاد ویادش گرامی باد.

پ ن :تصویر ازروزهای بیماری مرحوم هست.روزی که اولین یادواره شهدا روستا در22 اسفند92برگزارشد وفرماندار،نماینده مردم ورییس بنیادشهید دشتستان پس ازمراسم به عیادت ایشان رفتند.

پ ن:قصد بنده ازبیان این خاطره ،یادآوری صفا،محبت،سادگی وصمیمیت انسانهای نسل گذشته بودکه دلهایی پاک و بی آلایش داشتند.

عکس: قاسم شجاعی