پراکنده 

رنگ در پوشش مردم

در شاهنامه ی حکیم فردوسی  وصف یزدگرد آخرین شاه ساسانی می خوانیم :

به پیکر یکی کفش زرّین به پای

ز خوشاب و زر آستین قبای

شاهنامه فردوسی جلد هفتم صفحه ی 236

شاید در بدو امر ، استفاده از رنگ در لباس های افراد یک جامعه ، امری عادی به نظر بیاید اما با اندک توجهی می توان گفت آنچه رنگ را رقم می زند ، طبیعت و فرهنگ است . به عنوان مثال ، رنگ شاد و متنوع در شمال کشورمان رایج  تر است و رنگ سفید در پوشش مردان جنوبی بیشتر به چشم می آید . پدیده های طبیعی مانند آفتاب و باد و اعتقادات مردم یک منطقه ، در تعیین نوع و رنگ لباس بسیار موثر است . در بنار آب شیرین ، رنگ برای کودکان و نوجوانان تنوع دارد به همین دلیل ، دختران یا پسرانی که لباس های رنگین و شاد می پوشند ، کم نیستند . این تنوع را در دختران به خصوص بیشتر می بینیم . برای پسران ، پس از ازدواج ، رنگ لباس ها نیز ملایم تر می شود اما دختران بعد از ازدواج ، کلکسیونی از رنگ هستند که تا سال های متمادی ادامه دارد . رنگ بستگی زیادی به روحیات درونی نیز دارد به همین دلیل به نظر می رسد که  سن هر چه بالاتر می رود ، رنگ لباس ها نیز خاموش تر می شوند . در این مورد علاوه بر درون ، جامعه نیز نقش دارد . با آن که پوشیدن هر رنگ ، از اختیارات هر کسی است و این امر کاملا شخصی است اما کدام یک از شما در بنار آب شیرین ، مردی چهل سال به بالا دیده اید که  پیراهن زرد یا سرخ پوشیده باشد . فرض کنید کسی بنا به شرایط خاصی نیز این رنگ ها را بپوشد ، اما یقین بدانید که موقتی است و در اولین فرصت آن را تعویض می کند . رنگ سفید در پوشش مردان بسیار معمول بود . هم پیراهن سپید و هم زیر شلواری . این رنگ علاوه بر این که از رنگ های مورد تشویق دین است ، برای جغرافیای آفتابی بنار ، مناسب تر از هر رنگی است همچنین از نظر بهداشتی ، رنگی است که به راحتی زمان شستن لباس را گزارش می دهد . زنان نیز هنگامی که از سن میان سالی می گذرند ، از رنگ های افتاده بهره می برند . رنگ شتری بیشترین مورد استفاده در چوقه ی زنان چند دهه قبل داشت و امروز رنگ سیاه ، بیشترین استفاده را در چادر آنان دارد .

زن های بومی

با جامه های سرخ و سیاه

بر ماسه ها ی ساحل ، مس می شویند .

منوچهر آتشی . خلیج و خزر . صفحه ی 14