پوشش گیاهی    11

کاکل

در روزگاری نه چندان دور و درست 30 سال پیش ، گیاه شور مزه ی کاکل در بنار آب شیرین ارزش فراوانی داشت . این گیاه خورو  که اصلی ترین سبزی روزانه ی مردم  بود ،  با غذای هرروزه ی روستاییان که ماست و تلیت ( ترید ) و دوغ بود در تویزه خودنمایی می کرد . ابتدای رویش آن ، زنان و دختران روستا به صورت دسته جمعی از آب رودخانه می گذشتند و به زمین های روستای همسایه یعنی بنار سلیمانی می رفتند تا بتوانند پس از جستجویی چند ساعته ، مقداری از این گیاه را چیده و در سبدی به نام « کُلدون » بریزند و با خود بیاورند تا ناهار خوش مزه تری تدارک دیده شود . این گیاه که در زمین های شور می روید ، از سال 1365 و در پی جاری شدن آب رودخانه بر زمین های بنار آب شیرین ، نه تنها خود به مهمانی بنار آمد ، بلکه به کمک زمین شور شده که آبیاری نخل ها نیز مزید بر علت آن شده بود ، چنان فراگیر شد که نه تنها نسل گیاهان شیرین را نابود کرد بلکه وجب به وجب باغ ها را به تصرف خود در آورد تا کشاورزان با بیل و کارگر و لودر به جنگ آن بروند و باز هم قادر به پاک کردن باغ های خود از آن بوته ی شور نباشند . امروزه در بنار ، کاکل محبوبیت خود را از دست داده و به عنوان گیاهی مزاحم و هرز مطرح است . متاسفانه کاکل نیز مانند خاراشتر  به دلیل داشتن برگ های سوزنی ، در برابر گرما و بی آبی مقاومت بیشتری دارد . خاک شور شده ی بنار نیز زمینه ی یکه تازی کاکل را فراهم آورده و سال هاست که سایر گیاهان و گل ها  را به ندرت باید دید .  برگ های کاکل بسیار ترد و پر آب  و ساقه ی آن شکننده است به طوری که  اگر مقداری از آن را در کف دست گرفته و مشت  را بفشاری ، چیزی جز آب سبز رنگی در دست نمی ماند . 

دوستانی که مایلند در باره ی گیاهان زیر ،  مطالبی بنویسند و آنان را به دیگران بشناسانند ، مطالب را نوشته  و به دست ما برسانند تا در وبلاگ گذاشته شود :

  اوشه  /  بنگو / هلپه / چیش بغیض / رواتروک / زیره /  سمبا  / موش کورک  / تهلیزک / خارخاروک  / زاته  / گل سر زردو / گل گوور / گوش بره /  گزگزوک  / گوش گوور  / علف بلندو / علف نرموک / سلنج / کنگر / پیدم / / جوسال