پوشش گیاهی    5

شودر :

سبز اگر اندیشه می کردم

شاید این گز بوته های شور

جنگل سیراب اوجا و اقاقی بود

وینهمه بغض گره خورده

-بغض سبز تیغدار تلخ –

در گلوی خشکرود پیر دشتستان نبود .

سرخ اگر اندیشه می کردم

-نرم و سبز و سرخ –

شاید این دریای شورِ بی قرارِ هار

پهنه ی سر سبز شبدر بود

منوچهر آتشی . حادثه در بامداد . صفحه ی 98

شبدر از گیاهان بسیار زیبای دشتستان است که رشد آن بیشتر در شب هنگام بیشتر است . ساقه های نازک و سیاه رنگ آن که مانند نخ باریکی برگ ها را به هم وصل کرده ،  با انبوهی از برگ های سوزنی و ظریف ، زیبایی خاصی به این گیاه داده است . این گیاه بی خار ، زیبایی باغ و بهار را دوچندان می کند .

گشنیز :

این گیاه که مصرف خوراکی دارد ، از نظر ظاهری به شبدر نزدیک است . گشنیز را به صورت اهلی می پرورانند و به صورت انبوه استفاده می کنند . در بنار ، از گشنیز به عنوان سبزی خام استفاده نمی شود بلکه آن را همراه با غذاهای دیگر می پزند و بیشترین مصرف آن به همراه « شِوِت » ( شوید ) است که در شکم ماهی ته انداز قرار می دهند . برگ گشنیز از برگ شبدر زمخت تر و ساقه ی آن محکم تر است .

ترشوک :

گیاهی کوتاه و کم حجم با ساقه های سرخ و برگ های سبز و ترد و گل ها و گلبرگ های  ریز زمخت  . مزه ی این گیاه ترش است و هنگامی که آن را از زمین می کنند ، آن را تکان می دهند تا از خاک ، پاک شود آنگاه با ساقه و برگ آن را می خورند . مصرف آن به صورت تفریحی است و جنبه ی غذایی ندارد . این گیاه کوهستانی است و براثر جاری شدن سیلاب ها ، بذر آن با آب رودخانه به بنار آمده و به صورت اندک ،  در جلگه ی کنار رودخانه ی بنار موسوم به « چم » می روید . نام این گیاه ، « ترشک » و نام علمی آن (    oxalis Acetosella)   است . 

با سپاس از حیدر آذرنیوار ، حاج احمد روزبه ، مهندس احمد زمانی ، حاج داراب جعفری  که در فراخوان نام گیاهان بنار شرکت کردند و رسول خرم که نام علمی چند گیاه دشتستان را در اختیارم گذاشت .