حیوانات   6    -   اهلی    6

بز  و  میش 

از جمله حیواناتی که در روستا وجودشان بیش از همه ی حیوانات دیگر یافت می شود ، بز و میش است . در هر خانه ای ، حد اقل چند بز یافت می شود و هر پیرزنی نیز ، بزی دارد که از شیر و دوغ و ماست آن استفاده می کند . « گله » در فرهنگ شفاهی بنار ، اختصاصا به مجموع بزها و میش هایی گفته می شود که تعدادشان از اندازه ی معمول احشام یک خانواده ، بیشتر باشد اگر چه اندک خانواده هایی نیز هستند که خود گله ای بز و میش را نگه می دارند . اقتصاد آن خانواده ها بر پایه ی دام پروری است . روستاییان نه تنها از این حیوانات  استفاده هایی لبنی می کنند ، بلکه از گوشت ، پوست ، پشم و ... آنان نیز بهره می جویند . وجود ضرب المثل ها و کنایاتی که بر اساس بودن این حیوانات در اجتماع رایج است ، می توان پی برد که این نوع حیوانات همیشه همراه انسان بوده اند . نمونه ای از آن « میش و پی خوش ، بز و پی خوش » ( میش به پای خودش و بز به پای خودش ) است . در ادامه ی این مطلب ، نوشته ای از خانم بتول قاسمی را می آوریم که در ارتباط با دامپروری در بنار آب شیرین ، در تاریخ دی ماه 1373 نوشته شده است .

«  کار بیشتر مردم در روستا کشاورزی و دامداری و رسیدگی به درختان نخل است .

دامداری یکی از رایج ترین کار در روستا است چون اغلب در خانه ها حیوانات از قبیل بز ، گاو ، بره پرورش داده می شود و هر کس خود با احشامش به بیابان می رود . فقط تنها فصل به خصوصی از سال است که روستا چوپان دارد  آن هم یکی از اهالی روستا داوطلب می شود که این هم با پرداخت وجهی ماهیانه از مردم گرفته می شود . بعضی از مردم به علت داشتن احشام زیاد ، خود چوپان گله می شوند و احشام را برای مدت چند ماه به جاهای سر سبز می برند . »