پراکنده ها    ادامه 

    قاصدی 

قاصدی کردن یکی از کارهای معمول در روزگار نبودن امکانات بوده است . این کار در تمام مراحل مثبت و منفی زندگی مردم و در بین تمام اقشار اجتماعی از اعیان تا فقیر و از خان تا رعیت انجام می گرفته است . اگر کسی از کسی نگران بوده و از وی می خواسته تا در مواردی دخالت نداشته باشد یا بلعکس او را به انجام عملی تشویق می کرده ولی خود به آن شخص دسترسی نداشته ، به وسیله ی قاصد ، پیام خود را می رسانده است . در واقع قاصد نقش تلفن همراه امروزه را بازی می کرده است و بنا به اهمیت و گستره ای که داشته ، در جامعه بعد فرهنگی نیز به خود گرفته است . گل قاصدک  نشان از اهمیت وجود قاصد و شعر زیبای مهدی اخوان ثالث نیز گویای همین است :

قاصدک هان چه خبر آوردی

از کجا وز که خبر آوردی    ........

و همچنین در فرهنگ شفاهی بنار ، معتقد بودند که  حشره ای به نام « قافله جلنگو » ، خبر رسان است لذا این حشره ی زیبا با بال های سرخ و نقش و نگارین و نقطه های زیبا که بیشتر بر گل های  بوته های اسپند می نشیند را در کف دست نهاده ، آنقدر به آن فرصت می دادند تا بال ها را بگشاید و پرواز کند چرا که معتقد بودند که به مقصد دلخواهشان می رود و  خبر خوش می رساند و می آورد  .

بسیاری اوقات ، قاصدان توانا توانسته اند با صحبت های خوب خود از جنگ و جدل ها جلوگیری کرده و یا به آن خاتمه بدهند . عکس این نیز فراوان دیده شده که قاصدی ، شعله ی جنگی را برافروخته است . در ذهن بسیاری از مردم شاید این نکته باشد که قاصد باید شخصی باشد که بتواند خوب حرف بزند و نبض مجلس را به دست بگیرد حال آن که علاوه بر این ، قاصد باید ویژگی مهم دیگری نیز داشته باشد و آن توانایی شنیده حرف دیگران است . فردوسی بزرگ در هزاره ای پیش از این نشان می دهد که ایران به راستی مهد گفتگوی تمدن بوده چرا که قاصدانی که از ایران به ماموریتی می رفته اند ، هم سخنور و هم سخن شنو بوده اند :

ز لشکر فرستادگان برگزید

که گویند و دانند گفت و شنید

شاهنامه فردوسی . جلد سوم . صفحه ی   83