کشاورزی ( ادامه )

پیش از این در شماره های 46 تا 79 و سپس شماره های 85 و 86 آشنایی با بنار آب شیرین ،  به طور مفصل در باره ی کشاورزی سخن گفتیم . این شماره نیز ادامه ی منطقی شماره های یاد شده است  .

برای شخم زدن زمین های کشاورزی ، از خیش های چوبی استفاده می شد . سابقه ی استفاده از خیش ، به هزاران سال پیش برمی گردد . در کتاب وندیداد ، رویه ی 13 آمده است :

 « من که اهورا مزدا هستم  برای جمشید یک خیش زرین .... بردم » .داستان ایران بر بنیاد گفتارهای ایرانی . فریدون جنیدی . صفحه ی 295

حال با توجه به این که محققان ، روزگار جمشید پادشاه ایرانی را از 20 هزار تا 10 هزار سال پیش می دانند ( رجوع شود به همان . صفحه ی 403 ) به قدمت کشاورزی می توان پی برد .

در بنار ، خیش ها را الاغ یا قاطر می بستند و زمین را با آن شیار می زدند . برای این منظور معمولا صبح خیلی زود ، دست به کار می شدند . بدون استثنا با پای برهنه از خانه بیرون می رفتند . پوست پاهایشان به دلیل پیاده روی های مکرر ، کلفت شده بود و کمتر خار یا زمین سنگلاخی به آن آسیبی می رساند . پدرم تعریف می کرد : سحرگاهی برای شخم زدن حرکت کردم . هنوز اذان صبح را نگفته بودند . وقتی در زمین مشغول کار شدم ، متوجه شدم که کار به خوبی پیش نمی رود و زمین به راحتی شکافته نمی شود . وقتی که هوا روشن شد ، متوجه شدم که عَسَل? ( صفحه ای فلزی که به خیش وصل می شد و در زمین فرو می رفت و کار شخم زدن صورت می گرفت ) در خیش نیست و در بین راه افتاده است .