حوادث         2

سیل قسمت دوم

براساس گفته های پدران ما ، بنار آب شیرین در یک دوره ، در سمت جنوب بنار فعلی قرار داشته و در واقع نزدیک به باغچه ی معروف عباس فرزند ملا علی بوده است . شاید زمین هایی به نام پابست نیز ، نشان از دلبستگی و وابستگی نیاکان ما به آن منطقه و وطن خود بوده است . تا چند دهه قبل نیز که تراکتور پایش به بنار باز نشده بود ، آثار حیات نیاکان ما به وضوح قابل مشاهده بود وانگهی تواتر در این امر نیز این ادعا را به اثبات می رساند . علاوه بر آن ، وجود چند گوراب ( گرو ) و باغ مربوط به سده های پیش ، براین ادعا صحه می گذارد .

با توجه به موقعیت زمین های آن قسمت از بنار ، به نظر می آید که سیل ، مهم ترین عامل آسیب رساننده به مردم بوده است . از آنجا که سیل علاوه بر تخریب خانه ها ، باعث تخریب راه ها نیز می شده و مانع از عبور و رسیدن آنان به رودخانه بوده ، مردم در اقدامی هماهنگ ، از آن جا کوچ کرده و به سمت غرب بنار فعلی جاگیر شدند . وجود آثاری مثل دره ی دی احمدو ، همچنین آثار خانه های خشتی که تا اوایل قرن حاضر برای کودکان آن زمان قابل مشاهده بود ، مسکونی بودن آن ناحیه را به اثبات رسانده نیز کنار گرو در منزل شخصی کدخدای بنار ( جد رضایی های زیارت که بناری الاصل هستند ) قرار داشت و در سال 54 که آن درخت آسیب جدی دید ، وارثان آنان از زیارت به بنار آمده و تنه ی درخت را به زیارت بردند . به گمان من آنچه باعث تغییر مجدد مکان بنار شده ، طغیان آب رودخانه و آسیب رساندن به مردم بوده است . سیل سال های 65 و 80 در بنار نشان داد که آن قسمت از زمین های بنار ، در معرض آسیب طغیان های بزرگ هستند . به همین دلیل اجداد ما در چند سده پیش به محل کنونی بنار کوچیدند تا در بلند ترین نقطه ی زمین های خود ، خانه بسازند . در سال 1380 که طغیان رودخانه و سیل دست به دست هم دادند و با هم به سوی بنار حمله آوردند ، مرکز بنار از آسیب در امان ماند و درواقع آب نتوانست آن جا را فتح کند . به همین دلیل می توان گفت سیل و طغیان آب رودخانه باعث جا به جایی بنار در مرحله ی سوم بوده و اجداد ما با درایت و مشورت ، بهترین مکان ممکن را انتخاب کرده اند تا از دست سیل و طغیان رودخانه در امان باشند     .