زایری در ملکوت امام رضا ( ع ) پری چرخان  از پرهای ریز کبوتران حرم را ، پیش از آن که به زمین برسد ، گرفته ،  برایم هدیه آورد . این شعر ، به آن پر و اولین شب غربتش تقدیم شده است :

ای بهارِ پر از عطر و بویِ خدایی

ای گُلِ آشنایی

هدیه ی عشق

رُسته در باغِ بالِ کبوتر

نازنین پر  !

بویِ اشک و حرم می دهی

بویِ انسان

بویِ خاکِ غریبِ خراسان

***

یاد  بادا

چشم بر آسمان باز کردی

گِردِ مجموعه ی عشق ،  پرواز کردی

بعد ، آرام آرام

 برفرازِ حرم پا نهادی

با لبِ نرمِ خود مهبطِ نور را بوسه دادی  .

روزها رفت و رفتی و رُفتی

گنبدِ دل ربایِ رضا را

نقش هایِ خدا را  .

روزی امّا

ناگه از جمعِ  پرها گسستی

برزمین بوسه دادی ، نشستی

قاصدِ نور گشتی به سویِ دلِ تنگ و تارم

تا بخوانی به باغِ بهارم

آمدی تا پیامِ خدا را

در کویرِ وجودم بباری

آمدی جانِ تب دارِ ما را بسوزی

عشق را برفروزی

***

ای همه نور   !

ای سلام و دعا خفته در تار و پودت

گوشِ جانت صدای ملایک شنیده

قطره هایِ زلالِ کلامِ رضا را چشیده

گاهی  از دستِ عاشق

-          زایرِ کویِ جان –

دانه چیده

گاه

بال در بال

با سرودِ صفیری دل انگیز

کوله بارِ سلام و دعا را

از بقیعِ زمین تا به اوجِ ملایک کشیده

اینک امّا

از بهشتِ خراسان گسسته

خسته از راه

آرمیده .

آه ای پر  !

ای همه عطر و بویِ خدایی

با دلم آشنایی

دوستت دارم ای هدیه یِ آسمانی

قاصدِ بارگاهِ رضا یی

______________

محمد غلامی – دشتستان 1388