جشن ها و عید ها      4   

  سیزده به در

در کتیبه های سومری و بابلی از مراسمی به نام « زگموگ » در سومر  و « آکیتو » دربابل  نام برده شده که 12 روز به درازا می کشیده و در روز سیزدهم جشنی در آغوش طبیعت برگزار می شده است . این مراسم مربوط به دست کم چهار هزار سال پیش است . 1

در ایران باستان نیز روز سیزدهم را رسما روز پایان جشن های نوروزی می دانستند و جشن روز سیزدهم را حسن ختام جشن های نوروزی می دانستند . 2

اما مردم در باورهای عامیانه ی خود ، عدد سیزده را نحس می دانند لذا برای به در کردن آن ، سیزدهمین روز از سال خورشیدی را به بیرون از خانه ها می روند . این تعبیری غیر علمی از این روز است . به قول آقای قایدی پاپری ، در هیچ منبع قدیمی ، نوشته ای مبنی بر نحس بودن سیزده نداریم3 .  سیزده به در برای دشتستان ، اوج بهاران است و مجالی تا همه ی مردم از پیر تا جوان در این روز به دیدار طبیعت بشتابند و با گل ها و سبزه ها زندگی کنند . در مناطق سردسیری نیز ، سیزدهم فروردین ماه ، آغاز رویش بهار و پایان سرمای استخوان سوز زمستانی است لذا این روز جشن گرفته می شود و مردم دراین فرصت ، به دیدار طبیعت می روند . در این روز مردم بنار آب شیرین به صورت خانوادگی یا در قالب گروه های بیشتر به بیرون از خانه ها می روند و در جایی که از پیش برای رفتن به آن جا برنامه ریزی کرده اند ، مستقر می شوند . زنان مشغول پخت پز شده و کودکان آزادانه به تفریح و بازی می پردازند و مردان نیز اوقات خوشی برای خود در دامن طبیعت رقم می زنند . این مراسم معمولا به دلیل گرمای هوا در دشتستان ، معمولا ساعاتی کوتاه پس از ناهار به پایان می رسد و مردم به خانه های خود بر می گردند .

_________________

1- اعیاد و جشن های ملی در ایران باستان - محمد علی قایدی پاپری - صفحه ی 54

2- همان - صفحه ی 52

3 - برای اطلاع بیشتر به کتاب یاد شده از صفحه ی 49 تا 55 رجوع شود .