هنر         13

موسیقی     بخش     6 

نوازندگی 

آواز خوانی به آنچه گفته شد تمام نمی شود .  پاره ای از نواهایی که از دل های مردم بر می خیزد ، برای اقناع روح شخص خواننده است اگر چه دیگران نیز از آن بهره مند می شوند . صدای آواز دختران علف چین در دشت های بنار ، طنین آواز شروه در مزارع گندم خاصه در فصل درو ، نغمه های دی بلال و .... همه نشان از تشنگی روح انسان به موسیقی دارد .

علاوه بر این موارد ، میل به نوازندگی نیز در وجودآدمی هست . گاه این حس ، خاموش می ماند  وگاهی  مجالی می یابد تا در نبود کمترین امکاناتی ، از تونل سبز ساقه ی غله ای عبور داده شود و به صورت آواز نازک نی فیککی به گوش برسد و لذتی و لبخندی  بیافریند  .

همه ی ما از شنیدن موسیقی لذت می بریم . نبود امکانات باعث می شود تا از حداقل اشیاء دور و برمان استفاده کرده و اگر تنبکی نیافتیم ، به دلّه ای دل خوش کنیم  . ما بارها و بارها در ظهر های گرم بنار ، صدای دلّه و شپ را از کپرهای مزارع هندوانه شنیده ایم و یا خود در آن شرکت داشته ایم . این خود نشان می دهد که موسیقی می تواند  گوشه های خالی روح ما را لبریز کند  .

نی انبان از سازهایی بود که در بنار آمد ولی هیچگاه به صورت جدی با آن برخورد نشد و نوازندگان نی انبان در مصاف با دیگران کم آوردند .

ابراهیم سلمانی از کسانی بود که در مراسم عروسی نی انبان می نواخت و شادی به دل های مردم می ریخت ولی او هیچگاه نتوانست شیوه ی نواختنش را تغییری بدهد یا بر اساس شعرها و ترانه های موجود تغییر ریتم بدهد . او فقط یک نوع می نواخت که تکرار آن نشاطی در پی نداشت . حاج علی آذر نیوار نیز نتوانست با این ساز ، به جایی برسد . او نیز شیوه های اندک و آماتوری را تکرار می کرد تا دروقت ضرورت در بنار ، نی انبان نوازان دیگری دعوت شوند . بنا براین می توان گفت در نواختن ساز ، بنار هیچگاه کسی را در اندازه های قابل قبولی نداشته است . در بین نسل جوان سودابه غلامی فرزند محمد به کار تنبک نوازی روی آورد . وی این کار را زیر نظر استاد رشید شاه حسینی و در کلاس های موسیقی اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی دشتستان با جدیت پیگیری کرد و چندین کتاب نت را گذراند اما  او نیز پس از چند سال آموزش ،  این کار را کنار گذاشت    .