من دوش به دربار تو اي شاه رسيدم

بشکسته دل افسرده به سوي تو دويدم

در طوس تويي مظهر الطاف الهي

اي آيت حق با تو چه گويم که چه ديدم

بودند پراکنده ملائک به حريمت

از همهمه عرش ثناي تو شنيدم

بودند ثناگوي تو حوران بهشتي

يک لحظه به خود آمدم و هيچ نديدم

با دست تهي بار گنه آمده ام من

عمري به فنا لذت معنا نچشيدم

اي جوهر سيّال ولايت کرمي کن

من مرغ ضعيفم که ز بامت نپريدم

هر لحظه خيالم به ولاي تو مصفّاست

جز بارگهت جاي دگر برنگزيدم

تو باب جوادي پسر موسيِ جعفر

اي کانِ کرم سد منما راه اميدم

تو ضامن آهو و ملقّب به رضايي

من مهر شما طايفه ارزان نخريدم

اي شافع زوّار بيا شافع من شو

من کهنه گدايم ز درت پا نکشيدم