بهداشت  1

آب چاه  - آب انبار

آنچه در این باره ارائه می شود مربوط به حداقل 35 سال پیش است و ممکن است ادامه ی این بحث و بخش های آینده ی آن ،  بعضی ها را خوش نیاید اما واقعیت غیر قابل انکاری است . رعایت بهداشت به عوامل بسیاری بستگی دارد که باید بسترمناسب آن فراهم باشد حال آن که تا قبل از انقلاب اسلامی ، مردم بنار از آب لوله کشی نیز محروم بودند . آب آشامیدنی مردم از چاه تهیه می شد و مردم درحاشیه های چاه ها ، هم  احشام خود را آب می دادند و هم خود آب می نوشیدند . در بنار ، زنان مامور آب بودند و اگر مردی از چاه آب می کشید ، او را سرزنش می کردند . زنان گاهی چندین کیلومتر را پیاده می رفتند تا از چاهی شیرین تر آب بردارند . آنان مشک هایشان را با « دلو کش delow kash  » ( دلو آب کش ) پر آب کرده ودهان آن را تا زده و سه لایه پیچانده و با ریسمانی باریک که به مشک وصل بود ، می بستند آنگاه نواری به طول تقریبی 2 متر و پهنای تقریبی 10 سانتیمتر که از نخ تهیه شده و محکم بود و « اوار owaar » نام داشت را به صورت  U به فاصله ی کمتر از طول مشک ، روی زمین قرار داده و مشک را روی عرض  و سمت بالای آن قرار می دادند و خود طوری می خوابیدند که شانه هایشان روی مشک باشد . سپس حلقه ی نیم دایره ای اوار را زیر گلو قرار داده و دو سوی اوار که آزاد بودند را به صورت ضربدری روی سینه ی خود گذرانده و می بستند و برمی خاستند و آب را به خانه می رساندند .

در خانه ها نیز چاه بود و از آب چاه برای ریخت و ریز و شستشو استفاده می شد و کسی دلش نمی آمد با آب شیرین ، دست و صورتش را بشوید . درچنین روزگاری ، آب بسیار ارزشمند و کیمیا بود و ریختن لیوانی آب شیرین می توانست تنبیه بدنی را به دنبال داشته باشد . بعد ها کسانی که وضع مالی بهتری داشتند ، اقدام به ساختن آب انبار کردند که آب آن از باران تامین می شد . این کار اگرچه از زحمت آوردن آب کاست اما به علت ماندن زیاد آب ، انبار محل رشد انگل شده و غیر بهداشتی می شد   .