برشی از کتاب  گوهری در خاک ( جلد سوم ) دین و مذهب در روستای بنار آب شیرین 

شادی و جشن در این عید قدمتی دیرین دارد. در بوشهر به آن عید تحلو ( عید تلخ) می گویند. پیش از این رسم بر این بود که کسانی که در شب های ماه مبارک رمضان به  مقابله ای می رفتند ، صبح روز عید فطر نیز  در منزل متولی مقابله جمع می شدند. اما بیش از  دو دهه است که صبح روز عید فطر ، همه ی مردان روستا خود را به حسینیه ی روستا می رسانند و در آن جا جمع می شوند . آنان ابتدا در صحن ساختمان حسینیه می نشینند و با چای وقهوه و قنادی پذیرایی می شوند. در این هنگام ، رسم بر این است که هر کسی وارد شود ، باید از یک سوی مجلس به ترتیب به همه عید را مبارک باد گفته و بدون استثنا  با همه روبوسی کند. گاه نیز به علت استقبال زیاد جمعیت ،...

مردم در چند ردیف می نشینند و هر تازه واردی از راه می رسد ، از ابتدای ردیف اول سلام ، تبریک عید ، قبولی نماز و روزه و روبوسی را آغاز می کند و در پایان ردیف آخر می نشیند . لذا بر مبنای همین رسم ، اگرکسی در طول سال به هر علت با دیگری قهر باشد ، در چنین برنامه ای راه فراری ندارد و دیدارشان به روبوسی و آشتی می انجامد . حال اگر کدورت دو نفر به حدی باشد که از هم بگذرند ، از چشم حاضران دور نمی ماند و فورا یک یا دو نفر بر می خیزند و آن دو را آشتی می دهند . در بنار ، خواندن نماز عید در محافل عمومی سابقه ای طولانی ندارد . اولین کسی که نماز عید را در بنار و در محافل عمومی  خواند ، ابراهیم ابراهیمی فرزند فتح الله بود . وی در روز جمعه 7 اردیبهشت 1369  مقارن با اول شوال 1410 هجری قمری در محوطه ی کف حیاط حسینیه ی اعظم بنار ، فرشی کوچک گسترد و اذان گفت و به تنهایی و  برای اولین بار در روستای بنار آب شیرین ، نماز عید فطر را خواند . ابراهیمی تا سال ها بعد نیز به تنهایی همان کار را تکرار کرد. بنابراین وی را می توان اولین کسی دانست که در محافل عمومی بنار نماز عید فطر را برگزار کرد. پس از ابراهیم ابراهیمی، آخوندحاج ابراهیم زمانی فرزند کربلایی مراد، در روز شنبه 18 دی 1378 برابر با اول شوال 1420  برای اولین بار نماز عید فطر را در حسینیه ی اعظم بنار به جماعت خواند. بعد از آن نیز هرسال در بنار آب شیرین این فریضه با جماعت انجام می شود. در دهه های پیش از این، بعد از آن نشستن کوتاه و امروزه پس از نماز عید فطر، مردم از جای برخاسته و به سوی منازلی که در طول یک سال قمری (در فاصله ی دو عید فطر سال گذشته تا سال جاری )، عضوی از افراد خانواده ی خود را از دست داده اند می روند. چنان خانواده هایی که صبح عید در تجمع مردم شرکت نداشتند، از قبل با تهیه ی چای و اسباب پذیرایی ، خود را آماده کرده اند . جمعیت حاضر در هنگام برخورد با میزبان ، فقط سلام کرده و می گویند « نماز و روزه ات قبول » و از تبریک گفتن عید ، خود داری می کنند .  آنگاه حدود 10 تا 15 دقیقه می نشینند ، بدون آن که فاتحه ای بفرستند، چای و شیرینی صرف می کنند و برمی خیزند تا به خانه ای دیگر یا دیگر روستاها سر بزنند. به تازگی تبریک روزعید به میزبان و خواندن فاتحه در منزل وی نیز مرسوم شده است. با توجه به این که سر زدن به همه ی چنین خانه هایی بسیار وقت گیر و گاهی غیر ممکن بود ، ابتدا در روستای زیارت و پس از آن در سایر روستاهای دهستان ، تمام خانواده هایی که می بایست مردم از آنان دیدار کنند، در مسجد گرد آمدند تا در زمان صرفه جویی بیشتری بشود. اگر چه هنوز به طور صد در صد این رسم جا نیفتاده اما این اقدام روز شنبه 18 دی 1378 برابر با اول شوال 1420 برای اولین بار از طرف وارثان بهادر سلیمی در حسینیه ی اعظم بنار برگزار شد و یک شنبه 25 آذر 1380 مکان آن به مسجد امام سجاد(ع) تغییر کرد و به همین منظور مراسم مشترکی از طرف بازماندگان مشهدی ابراهیم ابراهیمی و محمد رضا جمهوری برگزار گردید. این مراسم در روز اول شوال 1441قمری برابر با 4 خرداد 1399 خورشیدی تغییر کرد بدین صورت که تمام کسانی که در طول یک سال قمری گذشته ، کسی از بستگانشان را از دست داده بودند ، در قبرستان گرد آمدند و مردم در آن جا همدیگر را ملاقات کردند.