موسیقیِ زندگی

شعر به معنای اختصاصی آن مورد نظرم نیست . در اینجا منظورم موزون بودن و آهنگین بودن زندگی است . از ابتدای بیداری تا خواب ، آنچه می شنیدیم و در جانمان ریخته می شد ، شعر و آهنگ و زیبایی بود . در بخش لالایی ها ، نمونه هایی از لالایی ها را خواندیم و دریافتیم که مادران وقتی می خواستند فرزندان را خواب کنند ، شعر و موسیقی و آهنگ به او می دادند . وقتی که کودکان نیز از خواب برمی خواستند ، زندگی را با آب و نور و شعر آغاز می کردند . شعرهایی مانند شاد وریسادِ رودم  ...

یا وقتی مادران می خواستند با استفاده از آب قلیان یا چای سرد شده ، چشم کودکان خود را بشویند ، می خواندند  :

کلی کلی در بره                  تو چیش کر خر بره

همین جملات آهنگین بی شک ناخواسته طبع کودکان را صفای بیشتری می داد .

در بیداری و هنگام بازی با کودکان می خواندند :

نومزادش هی نومزادش

باقله می چی می دادش

هرچه می گو نمی خوام

 بیشتر بیشتر می دادش

هنگامی که کودکان اون روزگار ، برای گرفتن پرنده ای به نام « گَزّه » ، شاخک ( نوعی تله ) در مسیرش قرار می دادند و آن را به سوی تله ای که مورچه های بالدار ، طعمه های آن بودند سوق ( دور _  بر وزن نور ) می دادند  ، این آهنگ موزون را می خواندند :

هَرِ دوری             پا بلوری         بزه موری

هَرِ گَزّه          گوشت گَزّه         داره مَزّه

همین کلام موزون نشان از شادمانی دل ها و روانی طبع بود . این گونه آهنگ ها در تمام لحظات زندگی جاری بود مانند :

چه خبره ؟     خرما  و گِل برابره

یا در هنگام بازی های کودکانه که با شعر ها می آمیخت ، روحمان را صفا می داد . این موسیقی که به حق می توان از آن به عنوان موسیقی زندگی نام برد ، در شادی ها و غم ها نیز رسوخ داشت . در آن دوران نه تنها در هنگام کار و شب نشینی طنین شروه در هوای روستا می پیچید ، بلکه عزاداری های مردم نیز با شعر و آهنگ و موسیقی بود و اوج شادمانی نیز در عروسی ها  ، با نواها و آهنگ های گوناگون و در  شعر و سرور در رگ های جامعه ی روستایی بنار آب شیرین جاری بود :

باد میایه باد میایه بادِ ری چابون میا

سرتراشون ککا جونیم دلاکش تهرون میا

آسمون پر ستاره ماه توش جولون زده

که پیشتو ککا جونیم مرواری غلتون میا

یار مبارک بادا  اینشالا مبارک بادا