پراکنده ها      4

بَل چینی

شب نشینی رسمی دایمی بود و بدون استثنا ، مردم شب های زمستان ،  نزد همدیگر می رفتند و شب را تا دیر گاه کنار هم می نشستند . کسانی که دروازه داشتند ، شب نشینی را در دروازه و درکنار منقل آتش انجام می دادند و دیگران نیز در اتاق « چال دونی  =  چاله دان » به گونه ای می نشستند که همه در اطراف آتش باشند . چاله ی آتش در وسط اتاق بود و این امکان را به دیگران می داد تا گرداگرد آن بنشینند . سوخت مردم در زمستان بیشتر ، شاخه های خشک شده ی درختچه های گز بود . آنان گز را در آتش می ریختند و آتش می افروختند و گاه نیز دود غلیظ ناشی از سوختن گز تمام فضای اتاق را تسخیر می کرد . در این شرایط ، هواکش هایی که در سقف خانه ها به وسیله ی قوطی های حلبی تعبیه شده بود ، دود ها را به بیرون منتقل می کرد . همسایه ها به دور هم می نشستند و پیر زنان یا پیرمردان قصه ها و روات ها و خاطرات خود را با آب و تاب تمام تعریف می کردند . زنان و مردان در همان هنگام نیز به کار مشغول بودند . زنان معمولا پشم می ریسیدند و مردان « بَل » می بافتند . بل از برگ های نخل ساخته می شد و به صورت نواری طولانی در اندازه های 5 ، 10 و یا نزدیک به  20 سانتیمتر پهنا بافته می شد و درازای آن گاه به ده ها متر می رسید . کودکان نیز دراین کار ، بزرگان را یاری می دادند و در واقع « پیش = برگ نخل » را که به صورت جفت جفت به هم وصل بود را از هم جدا می کردند تا کار بزرگتر ها آسان تر شود . از بل برای بافت « تَک = بوریا » استفاده می شد . از بل برای ساختن ظروفی مثل « بَلوک = ظرف خرما یا تنباکو » و .... استفاده می شد . به بافتن بَل ، « بَل چینی » می گفتند .