شایدآن چه تاکنون پیرامون بنار آب شیرین نوشته شده، مجموعه ای هماهنگ نباشد.این امرکاملاً طبیعی است. چون تاریخ مدوّنی دراین رابطه نداریم یالااقل من سراغ ندارم وبه ناچاربه گفته های دیگران استنادمی کنیم. این گفته هانیز قابل نقدوتحلیل اندوشایدبرخی ازآنان باواقعیات منطبق نباشدیااگرهم باشد، نتوان آن راثایت کرد. درقرن اول هجری ، اهالی عراق به سوی ایران روی آوردندودراین سرزمین پهناورپراکنده شدند. برخی ازآنان نیزدردشتستان جای گرفتند.درحال حاضربرمامعلوم نیست که آیااین اقامت ، بلافاصله پس ازتصرف ایران به وسیله ی اعراب مسلمان اتفاق افتاده یااین که دراثرجنگ هاوحوادث پس ازآن درعراق بوده است. آنچه درافواه واذهان باقی مانده این است که شخصی به نام« حاجی عبدالحسن(عَبدَح سَن) به بنارآمدودراین گوشه ازخاک ایران به عمران وآبادی پرداخت. اوفردی بسیارقدرتمندبودوگله های شتروگوسفندداشت»1اگربتوانیم به این سخن استنادکنیم ، بایدعمرروستای بنارآب شیرین رابیش ازهزارسال بدانیم.همان طورکه پیش ازاین نیزگفته شد، بناردرمرحله ی قبل، درمحدوده ی « کنارگرو2» بوده وآن کنار، درمنزل کربلایی عبدالعلی کدخدای بنارقرارداشته است 3وتاچنددهه پیش نیزآثارحیات به وفوردرآن قسمت دیده می شد. من خودبارها کوزه های شکسته وجای تنور رادرآن جامشاهده کرده بودم ولی امروزه به علت شخم زدن های پیاپی آثارموجوددرسطح زمین ازبین رفته اند. کربلایی احمدنعمتی می گوید: هنگام شخم زدن درآن محدوده، خشت های پایه ی دیوارها پیدابوده وحدود 30 – 40خانه دورهم جمع بودند. وی همچنین نقل می کند که کربلایی خدارحم گفته:« یادم است که من بچه بودم ورودخانه زیرکمربودوما، دررودخانه شنامی کردیم.درکِنار ِبـُنار، گدارگاهی بود4 که مردم ازآن طریق به ساحل رودرفته ودرآب شنامی کردند. درآن گدار، پیرزنی معروف به« دی احمدو(مادراحمد)» زندگی می کرده ومعمولاً گِرده وبَلبَل می ساخته است. وی پیرزنی بسیارسخاوتمندبوده وهرکسی ازکناراوعبورمی کرده، اورابه گرده های نان دعوت می نموده است. بعدازمرگ پیرزن، آن گدار، به دره ی دی احمدو مشهورگشته» واین نام تاهم اکنون نیز هم چنان باقی مانده است. ____________ 1- ازگفتارکربلایی احمدنعمتی 2- konaar-e-garuکـُناری درغرب دبستان بناروسمت شمال جاده ی بناروصفی آبادکه چندسال پیش آن راازبین بردند. 3- ازگفتارمرحوم محمدجعفرغلامی 4- گداردراصل به محلی می گویندکه بتوان درآن جاازآب رودخانه گذشت ولی دربنارعلاوه برمعنی فوق، به معنی راهی هموارکه ازآن راه بتوان به لب رودخانه رسیدنیز به کارمی رود.