زن و جامعه 10
جارو کردن خانه و حیاط ، خاص زنان بود . آنان از برگ نخل ( پیش pish ) یا خوشه ی خشکیده و تکانده شده ی خرما ( پنگاش pangaash ) برای این کار استفاده می کردند . گرد و خاک فراوان ناشی از آن همیشه آفت سلامتی زنان بود و به منظور رفع این مشکل ، بسیاری از زنان ، بال مینار و دختران ، گوشه ای از چادر خود را روی دهان و بینی می بستند و جارو می کردند . جاروی حیاط وسیع روستا و محیط آلوده با پهن حیوانات ، گاه ساعت ها به طول می انجامید . زنان پس از جارو ، خاک ها و کود های حیوانات را به جاهای خاص می ریختند . « تلنگون » خاص کود بود که در بسیاری موارد ، هر کسی در گوشه ای از منزلش گودها را جمع می کرد . اگر تلنون ها در محوطه های روستا نیز تشکیل می شد ، هر تلنگون به نام صاحب اصلی آن معروف بود مثلا تلنگون فلان . این گونه تلنگون ها معمولا در نزدیکی حیاط کسانی که گله ی بیشتر و بزرگتری داشتند شکل می گرفت . پیش تر نیز نوشته شد که بلندترین نقطه ی بنار ، تلنگونی بود که در جای حسینیه ی اعظم بنار قرار داشت . حمل کود در اوج آن تلنگون نیز کار زنان روستا بود . آن تلنگون به خاطر موقعیت جغرافیایی و ارتفاع ، جایی بود که برخی از افراد از جمله میر ابراهیم سلمانی روی آن می رفت و با صدای بلند و رسا ، اخبار مهم از جمله گم شدن ، پیدا شدن اشیا ، زمان حرکت برای گرفتن « میگ meyg = ملخ ) و ... را به اطلاع مردم می رساند . البته بانگ کردن برخی گم شده ها فرق می کرد مثلا هرگاه بز یا گوسفندی به خانه نمی آمد و گم می شد ، معمولا توی کوچه ها می رفتند و کسی که مالش گم شده بود ، در حین حرکت ، با صدای بلند مثلا می گفت :
« یه کهره ی نی تو فده هر کیه بگو یلّا »
یک کهره ای در حیاط هرکسی است بگوید یا الله
Ye kahrey ni tu fedah har kiye bogu yallaa
در چنین مواری نیز ، یک زن یا دختر همراه کسی بود که در کوچه صدا می کرد .
علاوه بر مواردی که گفته شد و کارهایی که در بخش کشاورزی مطرح گردید ، نه تنها رد پای زنان در همه ی کارها مشهود بود بلکه بسیاری از کارها مستقیما توسط زنان انجام می گرفت .
