پوشاک 4
هم مردان و هم زنان در بنار برای سرشان پوشش داشتند . مردان میان سال به بالا ، کلاه نمدی بر سر می نهادند . این کلاه به قول آقای اکبر صابری در کتاب فرهنگ و مشاهیر برازجان صفحه ی 93 به بعد « از جنس نمد و به رنگ سیاه یا قهوه ای بود که در کارگاه های نمد مالی برازجان تهیه می شد . » این کلاه لبه نداشت و نرم بود و در واقع مثل کلاه لری بود . برخی افراد نیز کلاه را کج بر سر می نهادند . حافظ می فرماید :
نه هرکه طرف کله کج نهاد و تند نشست
کلاه داری و آیین سروری داند
رسم کلاه بر سر نهادن بسیار قدیمی است . فردوسی حکیم در شاهنامه جلد دوم صفحه ی 90 و در داستان رستم و سهراب می گوید :
پیاده شد از اسب ، رستم چو باد
به جای کـُلَه ، خاک بر سر نهاد
اما پوشش موی زنان متنوع تر بود . مقنعه در رنگ های مختلف حرف اول را در بین زنان می زد . زنان جا افتاده و میان سال به بالا از مقنعه های سیاه استفاده می کردند . تنوع رنگ در عروسی ها خودش را نشان می داد که مقنعه های رنگارنگ بر موی زنان تماشایی بود . زنان زیر مقنعه کلاه کوچکی می پوشیدند که به « لچک lechak » معروف بود . لچک از زیر مینار ، کاملا پیدا بود . استاد ایرج افشار سیستانی در کتاب نگاهی به بوشهر جلد دوم صفحه ی 666 می نویسد :
زنان « کلاهی پارچه ای و کوچک که دارای آستر بوده ولایه روی آن زری دوزی است روی سر می گذارند و دو رشته نخ آن را زیر گلو گره می زنند . این کلاه به نام کلخچه معروف است . »
دستمال نیز مخصوص جوان تر ها بود . به دختران جوان « گل » می گفتند . استاد ایرج شمسی زاده می سراید
سرِ پیر ، « گُل » چاس ایپزه / هم گزگزوک پاش ایگزه
هم کاری گل روغن دزه / چربیش که می مونه بیو
به همین جهت نیز پاره ای از پوشش زنان و دختران جوان با گل همراه شده مثل « گل بندی » که به دستمال دختران گفته می شد یا « گل انداز » که به پارچه ی سبز رنگی گفته می شد که شب عروسی روی سر عروس می انداختند .
آقای مسلم جعفری نیز بر این باور است که : قبا -شال- کلاه- لچک-گیوه-مینا- دستمالهای رنگارنگ درعروسی ها مختص ایل بختیاری است که الآن هم استفاده می کنند وخودشان اعتقاد دارند که مردم دشتستان دراصل بختیاری هستند که درسال های دورازطرف باغملک وایذه به آنجا کوچ کرده اند . ولی بختیاری ها سنت خودشان راحفظ کرده اند هنوز همان لباس ها را می پوشند به خصوص زنان بختیاری ومردانشان شلواری گشاد وکلاه همیشه می پوشند .
