کشاورزی  2

زمین ها ی بنار از لحاظ موقعیت و کیفیت یکسان نیستند و گاه تفاوت آنان زمین تا آسمان است .

زمین ها از نظر موقعیت   :

چم (حوضه ی رود )

جارو ( زمینی که در روزگاری دور ، بستر رود بوده )

شووه  ( زمین پست )

 مازه  ( زمین بلند )

از لحاظ کیفیت :

چیتی ( زمین نرم و ماسه ای )

سوخ زار ( زمین شوره زار )

مشیل ( زمین سخت که تا باران نبارد ، نمی شود آن را شخم زد . )

نرمون ( زمینی که همیشه می شود آن را شخم زد. )

چون در بخش های قبلی در این باره مختصری گفته شده ، نیازی به تکرار نیست . تنها می توان گفت که زمین های چم به واسطه ی آبرفتی بودن ، مناسب ترین خاک ها را دارند و غله کار ها نیز در درجه ی دوم اهمیت قرار می گیرند . شوره زار ها نیز یا غله در آنان کاشته نمی شد یا بسیار اتفاق می افتاد که کاشته می شد ولی غله ای یکسان به دست نمی آمد .

کشاورزی در بنار بیشتر حول سه محور می چرخد :

 الف :  کاشت  غلات

ب : کاشت هندوانه ( لاله )

 ج : کاشت  نخل

اکثریت مردم بنار به جز تعداد انگشت شماری از آنان ، کشاورز بودند .  در زمان عبدالعلی خان زیارتی ، از رود خانه ی محمد آباد (دهقاید ) ، آبی در جویی بزرگ به سمت غرب هدایت می شد . این جوی که از  بیابان های شمال شاه درویشان می گذشت ، از فاصله ی بین کمرهای جارود  از شمال زیارت به سوی جنوب بنار می آمد و درست در همین جایی که جوی آب فعلی از زیر جاده ی بنار زیارت می گذرد ، می گذشت و به صفی آباد می رفت و به جوی « آذر نیا » معروف بود . دره ی آسیو  aasiyow  ( آسیاب ) که در سمت شمال زیارت واقع شده نیز  به واسطه ی همین آب بوده که آسیابی در آن فعال بوده است . در دشت هایی که این رود می گذشته ، نخل های زیادی هم وجود داشته که آثار آن تا چند دهه پیش نیز موجود بود .  به واسطه ی آن جوی  ، بلوک زیارت سرتاسر کشاورزی می کردند . بعد ها در زمان میرزا محمد خان غضنفرالسلطنه برازجانی نیز این کار احیا شد . دربین بنار و صفی آباد زمینی وجود دارد که به آن « جازیره » می گویند و در زمانی که آن آب جریان داشته ، در آن جا « زیره » می کاشتند و اکنون این نام خود موید این مطلب نیز است . البته درشرق  صفی آباد، در فاصله تقریبی بین محمد ترک تا آن روستا و  در کنار رودخانه گارو ( گاورو ) نیز وجود داشت که با اسب و قاطر از رودخانه آب می کشیدند و کشاورزی می کردند و صفی آباد به واسطه ی کشاورزی فعالی که داشته ،  در واقع صیفی آباد بوده است . بعد ها در سال 1342 در پی اجرای طرح اصلاحات ارضی ، آن جوی را باز سازی کردند و مردم بنار نیز برای حفر آن به کار مشغول شدند. آنان کار را به صورت قنترات ( کنترات ) بر می داشته و سهم خود را با بیل حفر کرده و به خانه برمی گشتند و از جمله مواجب آنان  به جای پول ، نیز قند ، روغن و آرد بود . مردم نه تنها از آرد استفاده می کردند بلکه از کیسه ی آن نیز برای فرزندان خود لباس می دوختند .