پراکنده ها   - ادامه

دست روی چشم نهادن

یکی از عادت های ما مردم این است که وقتی بخواهیم موافقت خود را در کاری اعلام بکنیم ، ممکن است به جای گفتن واژه ی چشم ، دست روی چشم  خود  بگذاریم . این کار گاهی به معنای تمام ، پیام جمله را در بر دارد . برای مثال یکی از شما از دوستتان می خواهید که برای شب نشینی نزدتان بیاید . هنگامی که تقاضای خود را مطرح می نید ، دوستتان ممکن است هیچ پاسخی به شما ندهد اما دستش را روی چشم بگذارد . دست گذاشتن روی چشم ، موافقت با شماست . این کار که از عادات مردم ما و نشانه ی ادب است ، ریشه در فرهنگ غنی ما دارد . مولانا در مثنوی می فرماید :

گفت صد خدمت کنم ای ذو وداد

در قبولش دست بر دیده نهاد

مثنوی معنوی . دفتر پنجم . صفحه ی 1691

رچ زدن

رچ زدن یا ردیابی کردن ، کاری بسیار طاقت فرساست وعلاوه بر مهارت و تجربه ،  چشمانی نیز بین می خواهد . این عمل نه تنها برای یافتن انسان ها یا حیوانات گم شده بلکه برای رو کردن دست کسانی انجام می گرفت که می خواستند کاری را به صورت مخفیانه انجام بدهند . یافتن رد پای کسی بر خاک نرم کار چندان مشکلی نیست اما یافتن آن بر سنگ و زمین های سخت ، و شناختن آن ، کار هر کسی نیست . به همین دلیل وقتی که در روستا موردی پیش می آمد و نیازی به چنین کارآگاهان محلی داشت ،  به سراغ فردی می رفتند که در این فن شهره بودند . در روستای بنار ، تا آنجا که سن امثال من قد می دهد ، دو نفر دراین فن ، از دیگران معروف تر بودند . یکی علی آذر نیوار فرزند غلامرضا و دیگری زینب زمانی فرزند عباسقلی . رد یابی افراد و حیوانات در بیابان ها ، در جوامع مختلف وجود داشته و از قدیم تا کنون نیز رایج بوده است . در مثنوی معنوی ، طی داستانی  می خوانیم :

بر نشان پای آن سرگشته راند

گرد از پرّه بیابان بر فشاند

مثنوی معنوی . دفتر دوم  صفحه 282