سفارش تبلیغ
صبا ویژن

 صنایع    -  ادامه   8

تویزه    3 

« دروش » derowsh ( درفش ) نیز وسیله ای برای بافتن تویزه بود . درفش را از شهر می خریدند یا آهنگر ها که هر ساله به روستا می آمدند ، می ساختند . درفش در واقع وسیله ای بود که نوک بسیار تیزی داشت . طول نوک آن حداقل 10 سانتیمتر بود که  دسته ای فلزی یا چوبی داشت . زنان برای بافتن تویزه ، طوری می نشستند که بتوانند  با قرار دادن تویزه بین دو زانوی خود و گرفتن آن با زانو ها ، بر آن مسلط باشند . صفحه ی داخلی دایره ی  تویزه به سمت زن بافنده بود . شبیه حالت فرمان اتومبیل در مقابل او قرار می گرفت . بافندگان ، هر بار ، چند شاخه ی باریک پنگاش در مسیری که می بافتند ، می نهادند ، با درفش ، لبه بالایی ردیف زیرین را سوراخ می کردند ، نوک برگ نخل که باریک و تیز است را از آن عبور می دادند . می کشیدند . دوباره چند میلیمتر کنار سوراخ قبلی ( سمت چپ – چون تویزه به سمت راست می چرخید و کامل می شد . ) را سوراخ می کردند . پیش را دوباره گرفته و از روی پنگاش ها می گذراندند و سوراخ بعدی عبور می دادند  و می کشیدند تا هم پنگاش ها محکم شود و هر بار میلیمتر به میلیمتر ، تویزه شکل بگیرد .  تویزه در واقع دایره ای پیوسته و بزرگ بود که از ردیف های متعددی که  به هم وصل شده بودند ، ساخته شده بود . رنگ جلوه ی خاصی به تویزه می داد . تجربه زنان روستایی تا جایی بود که نه تنها از تنوع رنگ در صنایع دستی خود استفاده می کردند ، بلکه شکل گل نیز می بافتند که خبر از درون لبریز از هنر آنان داشت . تویزه که به مرور زمان جای خود را به سینی و سپس به سفره داد ، علاوه بر مصارف متعدد در روستا ، راهی بازهای شهر نیز می شد . مرغوب ترین تویزه ها ، آنان بودند که ردیف های بیشتری داشتند . در واقع با ظرافت بیشتر بافته شده بودند و ردیف های آن باریک تر بود . زنان و دختران معمولا در هنگام بافتن تویزه ، یک جا جمع می شدند تا ضمن شوخی و خنده و گفتگو ، با یکدیگر رقابتی نیز داشته باشند . 





تاریخ : چهارشنبه 95/2/15 | 7:5 صبح | نویسنده : بنارانه | نظرات ()
.: Web Themes By Akj :.