پراکنده ها   5

سوخت  1

 « گز »  و «  گُرد »

هیزم مصرفی مردم ، عموما چوب های نازک درختچه ی گز بود که به دلیل شوری آب رودخانه ی بنار ( حلّه ) در حاشیه ی آن به وفور می رویید به نحوی که عبور از میان آن ها دشوار بود . مردان در فصل پاییز ، گزهای حاشیه ی رودخانه را با تیشه  می بریدند و چند روزی روی زمین رها می کردند تا برگ های سوزنی آن ها کاملا خشک شود و با تکاندن ، از شاخه جدا گردد . آنگاه شاخه های عریان از برگ را دسته دسته روی هم می گذاشتند تا انبوهی هیزم فراهم آید . سپس هیزم انبوه را با ریسمان های محکمی بسته و روی الاغ بار می کردند و خود یک سمت آن را با دست گرفته ، کنترل می کردند و به خانه می رساندند تا هم برای پخت و پز و هم برای آتش شب های سرد زمستانی از آن ها استفاده کنند . کسانی که زمین های وسیعی داشتند و خود از عهده ی بریدن همه ی گزهای زمین بر نمی آمدند یا نمی خواستند خود را به زحمت اندازند  ، گزها را طی قرار دادی شفاهی که معمولا نصفی بود ، به دیگران می دادند تا علاوه بر تامین سوخت مورد نیاز ، زمین هایشان را نیز پاک کرده و بتوانند در آن ها کشاورزی کنند . این کار به گونه ای بود که گاه اگر صاحب زمینی ، گز های زمینش را به کسی نمی داد ، موجب نارضایتی طرف مقابل را پیش می آورد . برگ های درخت نخل ( گُرد – تاپول و....) نیز از اهمیت خاصی برخوردار بود اما از آنجا که باغ های نخل ، در بنار زیاد نبود ، این نوع هیزم در درجه ی دوم اهمیت قرار داشت . بیشتر شاخ و برگ های نخل در منزل کسانی انباشته می شد که در روستای بنار سلیمانی باغ داشتند و یا از باغ های بنار سلیمانی آن ها را تامین می کردند . این هیزم به دلیل سهولت در سوخت و سرعت در آتش گرفتن ، همیشه اهمیت خود را داشته و دارد .