حوادث 17
سیل قسمت هفدهم
سیلی و سیل / محمد غلامی
دراین شعر که درگرماگرم سیل سروده شد ، نام برخی از افراد آمده که اکنون در قید حیات نیستند . با طلب آمرزش برای آنان :
خش بی دلـُم اولاکه زمین سوز وبهاره
صد من علف و غلـّه وگـُل دور ِ« بنار»ه
سال ِ گتی و بختر ِ پریاره و پاره
حالم خشه و کیفم ودل جا وقراره
اور اومه دیاری و بُنا کِه و گـُرُمبه
برق می زه ومیدا توهوا صاقه بـُلـُمبه
تِرکـُند کـَپِ نوگ، مثِ لول ِ ترُمبه
رو جُمبـِس و راساوید وداهـُفکِه وغـُمبه
مغرو که رسی کـّله شه بالا وکمر کِه
سیلاو اووَل درره و اوضاعه بتـَر کِه
شو خونه ودیوار ِ ولات اومه و سَر کِه
نیم سات نگذشتِی خِشـَم ِ زیر وزوَر کِه
اورگـُو: بُسو، بیل تا ای خِشـَم پاک نتـُماوو
بارون گـُو: بگی، تا تِر ِ مَحکاوو، گـُماوو
سیلاو گـُو: می رُم تا جِی خیارَل کـُلـُماوو
او رو گـُو: میام تا کیچیـَل مال ِ خـُماوو
بارون مثِ مَشک و یـِهـِنا برق و بـِلیک بی
او خوش مثِ صاوخونه، دسش پشت کـُلیک بی
نه خونه دسِش و ِل، ونه دیوار و نه سیک بی
«زینو» سر ِشـُوم تا شـُو بُتِش او، گیر ِ لیک بی
او« میشسن» ِ بی رَه که، که وَرچَرد سر ِ دیوار
تا صو می دروشی ری نکِ خونه گرفتار
پـَل می خه تو خونـَش حَرَس و خیمه پُر ِش مار
زندیش ودسِش می ره و، ویـِمی ول و بیغار
«سردارو» که شو رو، وکـُم ِ گـُشنه ودو بی
داریش دو تا مال و سه تا کیسه ی جو بی
خونـَش ره و تو کیچه تو او گیر ِ شنو بی
خوش درمی ره دس خالی، پتوش تو دس ِ او بی
«میش باقر ِاحمد» تو ولات مسئول ِگاز بی
خونـَش گیر ِ سجده دیوارش گیر ِ نماز بی
کپسوللشه او بُه، فدَش وازک واز بی
جـِی تاکسی و ماشین، تو فدَش پوز ِ جهاز بی
تش زه خونه ی مردم و کِرد جیگرله خین
وزون خو نمی فهمی، ای کافر ِ بی دین
بسّی رهـَله پاک، که نیا آدم و ماشین
رد می که گـُی ِ «خِشت» ِ و«کـُروند» و« گواوین»
بنزی اومه تا کیچه ی کاواد، نهامو
رختیم زن ومردی که نبی هیچ د جامو
او عین ِ سگِ هار، میَرچـَرد هوامو
پُی هُی کمک و لیک، می زدیم بُنگِ بُوامو
رختیم تو« زیارت» سر ِ شـُوم پُی تن ِ لاجون
دیدِن وُدس ِ سیل، بـُنیوار رفته فدَه مون
رَد که قیمتِ مِلکِ « زیارت» وُ «برازگون»
صو خونه ی پونصد تمنی واوی سه ملیون
ختماوی جَر ِ اور وزمین بی گپ و مِنجی
خـُرما سی« دُبی »رفته و سی «سودیه» کـُنجی
ر ِخت باز تـُو ولات پیرزن ِ تـُوری کِر ِنجی
«حیدر» تو ولات اومه و رَه پشتِ کـُلِنجی
کی یادشه او رُو کـُنه ای گـَرده دلیری
«عودی» کـُجیه خونه که توش جا تو بگیری
«مومد» چه بـِلی اومه هوامو سر ِ پیری
«اسمیل» بـِخِه نون خشکه ی مُفتی که نمیری
هیچ گِی نبیده او ای بُسِر مِی اوه هشتاد
«جعفر»ونود سال نداره ای چیه یاد
پیچـُنده ولاته چپ و راس، قوله و کاواد
رخته گِل «شیراز» ِ تو کیچه ی «صفی آواد»
هسّی ِ «بنار» یه شووه دیم بادِ فنا رَه
او، تا نِکِ دیوارل ِ «میش سین» و« رضا» رَه
رُمبـِس کل ِ دیواری که مونده ی سرجا، رَه
ای داد، که آثار ِ فِدَه «عودِرضا» رَه
«اوریم» خوته بُجمَن، تـُو دل ِ کیچه نه جاته
نیسی سر ِ جا، خونه ودیوار ِ ولاته
گـُت گـُت میریزن سیت جـِمَز ِ مال ِ نـُهاته
چـِنگ وپـِخِلی خوت کـُه، کِه ای پیر بی مُراته
کوپاویده ری هم، بـِر ِه وپازن وتیشتـَر
کـُه ساختنه پاش، تا نِکِ سیل بند، براور
یه گوخر ِ کامل، سر ِنـَو رخته ا ُوَل تر
سگ، رون ِ نمی خوا، می خره دمُبه وجیگر
بی میش، «اسدِ حاجلی» ا ُمرُو تو چه حالی
ای دهفه، هزارپله بتربی و او سالی
«هاشم» نـِر ِه تـُو چَم، تو دپیری، نه جهالی
باوه دیه تـُرتِ فدیه ی لاله بُکالی
اوغارتمون کرده وپیچـُنده ولاته
هرکیچه بری، خونه ی رُمبیده نهاته
پُی عمریه، هر ساله همی بند وبساطه
جـِی شیگرشه ناده، که نـِبَهلنده کـُکاته
رختن تـُو ولات، آدم ِ پاکیزه وکـُوتی
دادن همه چی پُی گـَپ، بی شرط و شروطی
«مَحمَد» ر وُ دَو جـِل کـُل ِ پُر شِل مثِ لوطی
«گـُرگـُو» اومه، پُی غـَپ غـَپِ او تـُو کفِ پوتی
«زینو» گو: دیوار ِ مُو، تـُو خـَس واویده واری
رفتن شُو شِلل، کـَهریـَل و میشل ِ پاری
«قندو» گو: که حیفی ودسُم رَه خر وگاری
رفتِن دیم ِ او، هرچی که بی خـُلفه و باری
«مَحلی» گو: فدَم لـُخته و دیوار نداره
«ناصر»گو: جناب! تاپو مو شُو شِل ندیاره
«اسکندرو» گو: پُی مو خو ری پوس ِخیاره
«حاجی» گو: فده مو پـَره، تـُو حلق ِ گــُداره
«شورا» گو: ولات واویده کـُــّلاً چَه وا َمبار
کاری بکنین اینه ولات پاک میکنن بار
دور ِ فده یل نیسی پـِنـَه پـَرجـِن و دیوار
همساده ی پُی «مَحمَدِ حاجی»،« غلو مختار»
گفتن: که سیل بندِ میاریم ور ِ جاده
پیل می دیمتون، تا که نبو آدم ِ ساده
ماشین می خریم، تا نِلِکین بهضی پیاده
دولت می دتون خونه ی مخصوص ِ ا ُماده
ما اینجو نمی لیم کسی بی خونه بمونه
دیرازگوشتون، ری دلتون دونه بمونه
گرم بو تووه و نون ِ شما چونه بمونه
پاتاله می ریزیم، که نخوا بونه بمونه
دیم وم گـُو: خونه ی جمله ی ا ُمّاده چه ذاته؟
حُکماً پله داره ونه تو طهوه بـُواته
گفتم: بگونه، بهضی د شهره، نه دهاته
تا مشترینی داره، بفورشن خر وگاته
موضو بُووی یَم ،وا که د ا ُفتاده و پیره
شامسش اومده سیلی، خدا خواس که نمیره
وش پیل ِنخواس می دن و، بهضی نفقیره
کم کم دس ِ دهنش کـُه، بـُتـِش داشتو نگیره
بنار - 1380
