با سلام
در شاهنامه اگر چه فردوسي سعي نموده است جهت برطرف کردن يا کمتر کردن تحقير ايرانيان به دليل شکست از اعراب و پذيرش دين اسلام حتي الامکان از لغات فارسي استفاده نمايد اما عليرغم اين امر مي بينيم که شاهنامه تنها از نظر ظاهري داراي اين خصيصه بوده و روح آن به صورت نا آگاهانه عربي ( غير ايراني ) - اسلامي مي باشد. همانطور که در شاهنامه مي بينيم فردوسي جهت بيان و انتقال نهايت خشم قهرمان ايرانيان و تحقير دشمنان وي از کلمه سگ به کرات استفاده کرده است که با توجه به نوشته هاي قديمي که اعراب ،ايرانيان را مجوس ( نجس و سگ ) مي خواندند و از براي تحقير آنها حرف زدن يا نژاد ايرانيان( پارس) را به مانند صداي سگ ( عوعو کردن سگ را همگي پارس کردن مي ناميم ) تشبيه کرده اند پس آيا نمي توان گفت که سگ و نجاست و حقارت آن در شاهنامه فردوسي با زمان روزگار قهرمان باستاني ايرانيان هيچگونه همخواني نداشته و تنها با افکار اسلامي و باورهاي مذهبي زمان فردوسي ( ظاهرا"سگ نهايت حقارت و ناپاکي بود) - اين شاعر ايراني مسلمان- مطابق مي باشد.

با سلام