باسلام.دراين زمينه ميتوان از کتاب «معجزه عاشورا»اثر حسين غفاري بهره برد ويا از کتابهاي ديگر در رابطه بامعجزات امام حسين ع هنگام تولد وبعد از آن استفاده کرد فکر کنم بهترپاسخگوي سوالات ما دراين زمينه باشد

با حرف هاي او تنم لرزيد، خودم را به روي پاهاي او انداختم و التماس کردم که خودش را معرفي کند. آقا زير لب و شمرده گفت: «انا الغريب! انا المظلوم! انا العطشان...» و بعد گفت: «به نزد پدر و مادرت برو و از قول من بگو: ما نذرشان را قبول کرديم! ما هديه ي آنها را پذيرفتيم. بروند و به فکر مجلس عزاي ما باشند که ديگر خود ما ضامن اجراي آن هستيم. چون آنها از جوان خود گذشتند، ما هم روز به روز احسانمان بر آنها بيشتر مي شود و بر رزق و روزيشان خواهيم افزود.» سپس امر کرد که چشم هايم را ببندم و تا چشم باز کردم خودم را مقابل خانه ديدم.

در باز شد. باورش براي مرد محال بود؛ خواب بود يا بيدار؟ آيا علاقه و محبّت به جوانش او را دچار وهم و خيال کرده بود، يا واقعا خودش بود؟ پسرش که در آستانه ي در ايستاده بود... پسر، پدر را در آغوش گرفت و هر دو زار گريستند. زن که صداي آن دو را شنيد، به جمع آنها پيوست. مدّتي از گريه ي آنها گذشت، تا اين که زن با هق هق گريه اش از پسر خواست تا ماجرا را براي پدر هم تعريف کند و پسر با بغضي گلوگير شروع به تعريف کرد:

«پدر! وقتي کيسه هاي زر را گرفتي و از هم جدا شديم، بغض راه گلويم را بست و نمي گذاشت قدم هايم را براحتي بردارم. آن آقا سبب گريه ام را پرسيد. گفتم: ارباب و مولايم را خيلي دوست داشتم، جدايي از او برايم سخت است و دشوار. به او عادت کرده بودم. او خيلي مهربان و دلسوز بود. امّا آن آقا جواب داد: «پسرم نمي خواهد با من اين گونه صحبت کني! او ارباب و آقاي تو نبود و او پدر تو بود و تو فرزند آن پدر هستي. پدرت نيز تو را به دليل خرج سفر نفروخت، بلکه مي خواست مجلس ما را اقامه کند. ما شما را خوب مي شناسيم و از وضع زندگي شما باخبريم!»

مرد سعي کرد اشک هايش را زن و فرزندش نبينند. لباسش را پوشيد و به حياط رفت. زن نيز لباسي مندرس به جوانش پوشانيد و سر و رويش را با زغال سياه کرد. بعد با هم به حياط رفتند و دست جوان را در دست پدرش گذاشت. در اين شهر، همه آنها را مي شناختند، پس با هم از شهر خارج شدند. ساعتي بعد وارد شهر کوچکي شدند. بازار برده فروشان شلوغ بود؛ هر کس از جنس خود به نوعي تعريف مي کرد. مرد و پسرش هنوز چند قدمي در بازار برنداشته بودند، که جواني زيبا و نوراني جلويشان آمد: «کجا مي روي و اين جوان را به چه کار مي بري؟»

مرد از روزنه ي در به مادر و پسر نگاه مي کرد مادر آرام و با طمأنينه سخن مي گفت: مرد سعي مي کرد عکس العمل پسر را بعد از شنيدن همه ي حرف هاي مادرش در ذهن تصور کند. ناگهان پسر، مادرش را در آغوش گرفت؛ مرد، اشک روي گونه هايش را ديد و شنيد که گفت: «مادر! ممنونم!

مرد انگار از خواب عميقي بيدار شده، با بهت و حيرت به زن خيره شد. بعد از چند لحظه، سرش را به چپ و راست تکان داد، چنگي به موهايش زد و گفت: «استغفراللّه ربي و اتوب اليه! چرا نمي فهمي زن؟! مردم توقع دارند، هر روز از من سؤال مي کنند، جلسه ي روضه جا افتاده؛ ديگر نمي شود، هر سال بوده، امسال را بي خيال شويم؟ من حتما بايد يک راه چاره اي برايش پيدا کنم و اين روضه امسال برگزار شود.»

به گزارش فرهنگ نيوز، سکوت را زن شکست، طاقت نياورد. فضاي خانه انگار بر سينه اش سنگيني مي کرد. گفت: «تا کي مي خواهي بنشيني و فکر کني؟ خب گناه که نکرديم! هر سال مي توانستيم، امسال ديگر نمي توانيم، ان شاءاللّه سال بعد، از خودشان بخواه تا دوباره دستمان را بگيرند و ما خيمه ي عزايشان را بر پا کنيم.

سيد الشهدا عليه السلام فرمود: بروند و به فکر مجلس عزاي ما باشند که ديگر خود ما ضامن اجراي آن هستيم؛ چون آنها از جوان خود گذشتند، ما هم روز به روز احسانمان بر آنها بيشتر مي شود و بر رزق و روزيشان خواهيم افزود.

با سلام درروايت است كه يكصدوبيست وچهار هزار پيغمبر براي امام حسين گريه كرده اند امام حسين كه درزمان انها نبوده واولين نفر حضرت آدم بوده كه جبرييل روزه امام حسين رابرايش ميخواندواو گريه ميكند.