سفارش تبلیغ
صبا ویژن

کشاورزی   27

نخل   بخش چهارم

از گونه های دیگر نخل ها به طور پراکنده و گمنام وجود دارد که تعداد آن ها قابل توجه نیست . به عنوان مثال نخل « چوچاو » که ثمر آن درشت است و فروشندگان آن را با کبکاب یکی می کنند و  « هسته شاوی »که پنگ آن بسیار خشک و شکننده است و محصول آن با شاوی تفاوت چندانی ندارد و جز برای اهل فن ، برای کسی قابل تشخیص نیست . برخی از کشاورزان خود برای نخل های خاص ، نام گذاشته اند یا این که برخی از نخل ها انگشت شماراند ولی برحسب اتفاق همه ی مردم با نام آن آشنا هستند . به عنوان مثال در سمت غرب و چسبیده به  « گرُو شووه » نخلی به نام  « خارو » قد برافراشته بود که همه آن را می شناختند یا این که در باغ محمد جعفر غلامی نخلی وجود دارد که به آن « رضای علی شنبدی » می گفتند که نامی خود ساخته بود . به طور کلی ، نخل های گمنام را در بنار « خاسه » می نامند و قیمت محصول این نوع نخل ها ، از انواع خرماها ارزان تر است .

از جمله نخل هایی که در بسیاری از باغ ها وجود دارد ، نخل « نَر » است . این نخل زودتر از سایر نخل ها « دول » ( دلو ) خود را آشکار می کند و رشته های سپیدی که در آن غلاف پنهان است ، باید قبل از آن که به صورت طبیعی باز شود ، به وسیله ی کشاورز بریده شود . کشاورز خود را به دول های نخل نر می رساند و آن را فشار می دهد . اگر صدای خش خش از آن برخاست ، وقت بریدن آن است . او دول را می برد و می شکافد . تاره های آن غرق در « گَرده » است که چون سفید و شبیه آرد است ، به آن  « آرده » می گویند . کشاورز باید برای بارور کردن نخل های خود ، گرده های نخل نر را به تاره های نخل ماده برساند که نحوه ی این عمل را در بخش آینده توضیح خواهیم داد . قسمت تحتانی دول نخل ، با پنیر به نخل وصل است . بنابراین برخی از افراد ، این دول ها را با فشار دادن به جلو و عقب ، از پنیر جدا می کنند و پنیر آن را می خورند . تاره های این نخل خاصیت درمانی نیز دارد و برای رفع نازایی از آن استفاده می شود . این نخل خرما نمی دهد و پس از آن که دول های آن بریده شد ، مسئولیت آن نیز تمام می شود و تا سال دیگر بدون بار می ماند . به همین دلیل ، معمولا نخل نر از سایر نخل های دیگر چاق تر و هیکلی تر است  . ممکن است از روزی که تاره های نخل نر برداشت می شود تا روزی که کشاورز بخواهد از آن استفاده کند ، چند روز یا چند هفته بگذرد لذا کشاورز سعی می کند آن را سالم نگه بدارد . مهم ترین راه آن این بود که تارهای آن را به صورت دسته دسته ی کوچک طوری جدا کنند که ته آن ها به هم وصل باشد . پس از آن ریسمانی در جایی که باد به آن نوزد می کشیدند و تاره ها را روی آن آویزان می کردند تا خشک شود . اگر چه بهترین زمان استفاده از« گرده »( بو ) ،  هنگامی است که از نخل بریده می شود اما با روش آویختن نیز می توان گرده ها را تا سال دیگر نیز حفظ کرد . اگر این کار صورت نگیرد و گرده در غلاف ( دول ) بماند ، پس از گذشت یک تا دو روز ، تمام دانه های تاره ی آن از « ریس » جدا شده و عملا غیر قابل استفاده می گردد . امروزه ، برخی از افراد از همان ابتدا گرده های آن را می گیرند و نگه می دارند . برخی نیز بدون جدا کردن تاره ها از پوسته ، باقرار دادن آن ها را در یخچال یا فریزر ، از فاسد شدنشان جلوگیری می کنند تا به وقت لزوم به سراغ آن بروند   .  





تاریخ : جمعه 93/9/28 | 7:1 صبح | نویسنده : بنارانه | نظرات ()
.: Web Themes By Akj :.