در وهله ی اول می توان روضه خوانانی که در بنارآب شیرین به روضه خوانی پرداخته اند را به دو گروه تقسیم کرد . الف : روضه خوانان سنتی . ب: روحانیون اعزامی به بنار آب شیرین.

 الف . روضه خوانان سنتی :

روضه خوانان سنتی دو دسته اند. دسته ی اول  روضه خوانانی که از بنار آب شیرین برخاسته اند و دسته ی دوم ، روضه خوانانی  که از جایی دیگر به بنار آمده و روضه خوانده اند .

روضه خوانانی که از بنار آب شیرین برخاسته اند :...

یکی از شاخص ترین روضه خوانان بنار ، کربلایی رضا زمانی فرزند حیدر و برادر هاشم زمانی بود که به گویش محلی به او « کَ رضا » می گفتند.  وی  صدایی بم و لحنی آرام داشت و روضه را از روی کتاب می خواند .  کربلایی رضا هرگز دل به مال دنیا نبست و حتی حاضر نشد که خود را پایبند عیال و کار بکند تا بتواند در هر فرصتی که دلش هوای معشوق کرد ، به زیارت قبر امام حسین(ع) بشتابد . او انسانی شریف و پاک دامن بود که با وجود شرایط دشوار سفر در روزگاران گذشته ، به طور معمول هر دو سال یک بار به عراق می رفت و قبور مطهر امام حسین(ع) و امام علی(ع) را زیارت می کرد. وی ارادت خاصی به امام حسین (ع) داشت .  نقل است  روزی می خواست در بنار آب شیرین روضه بخواند که بسم الله را بسیار با حوصله و کشیده ادا  کرد. کربلایی مراد زمانی که در مجلس وی حاضر بود ، به طنز گفت : « سی رحمان و رحیمش ایخه لافله بیاری »( برای رحمن و رحیمش باید لحاف ها را بیاورید. یعنی تا رحمان و رحیم گفته شود ، وقت خواب می رسد.) کربلایی رضا نگاهی تند به وی انداخت و گفت : « اگر سگی هم از جایی گذشت و دانه ای دُرّ  از دهانش به زمین افتاد ، آن را حلال کن و بردار.»  وی «  در سال های 1335 و قبل از آن در بنار روضه می خواند و در مجالس فاتحه نیز روضه خوانی می کرد .» حاج شعبان خدادادی که در سال 1330 و در کودکی وی را به یاد دارد چنین می گوید : « حدود 170 تا 175 سانتیمتر بلندی قدش بود . هیکلی متناسب و پر داشت . دست هایش پر از انگشتر عقیق بود که تعدادشان به چهار ، پنج انگشتر می رسید . پیاده به کربلا می رفت و بر می گشت . بسیار متواضع بود . با ملایمت سخن می گفت و صدایی نرم داشت  و عاشق خواندن کتاب های دینی مخصوصا کتاب های روضه بود . هیچ کاری نداشت و کشاورزی نیز نمی کرد تنها گاهی به برادرانش کمک می کرد . عامل به دستورات دینی بود . لباس های ساده و آخوندی می پوشید. تمیز بود و به بهداشت اهمیت بسیار می داد و همیشه ریشش را تنظیم و مرتب نگاه می داشت . با وجودی که آدم نرمی بود اگر سخنی بر خلاف باورهای دینی اش می شنید ، گوینده را با « بَس کن !» وادار به سکوت می کرد . در کوچه های بنار که راه می رفت ، معمولا کتابی نیز زیر بغل داشت . مجرد زندگی کرد و خودش غذا می پخت . در تواضع ، تقوی و رفتار با مردم ، شخصیتی نمونه بود . اهل شوخی نبود. با وقار اما زود رنج بود. آن هنگام مردی 50 ساله به نظر می رسید و حدود 60 سال زندگی کرد .» بر این اساس می توان نزدیک ترین تاریخ برای تولد وی را 1280  و مرگ او را در حدود سال 1340 دانست . وی « در جریان یکی از سفرهایش در مسیر کربلا کور شد و در بنار آب شیرین از دنیا رفت و در قبرستان بنار به خاک سپرده شد.»کربلایی عبدالله شجاعی فرزند ملا علی در بنار آب شیرین به دنیا آمد. پدرش را به دلیل داشتن سواد قرآنی، ملا علی می گفتند. وی نه تنها قرآن خوان و علاقمند به علوم دینی بود بلکه گاه گاهی روضه نیز می خوانده است  .« در سال 1320 کربلایی حسین صدیقی فرزند کربلایی مهمد اهل بنار در روستا روضه خوانی داشته است . وی در سال 1339 بدرود حیات گفت و در زیارت دفن گردید .»حاج علی صدیقی فرزند کربلایی حسین در بنارآب شیرین به دنیا آمد . وی اگر چه گاه گاهی « از روی کتاب برای مردم روضه می خوانده است .» اما به نام روضه خوان معروف نبوده است .حسینقلی فرزند غلامحسین ( ممنون) از مردم روستای بنار بود . وی نیز به روضه خوانی شهرت ندارد ولی گهگاه در روستا روضه می خوانده است .محمد جعفر غلامی فرزند حسین در سال 1295 به دنیا آمد و هم از روی کتاب و هم از حفظ روضه می خواند. وی در سنین جوانی در دروازه ی ورودی حیاط خود مجالس روضه خوانی برپا می کرد که این روش تا پایان عمرش به صورت نامنظم ادامه داشت  اما بعد ها بیشتر  با آن که خود بانی روضه بود و روضه خوانان سنتی را دعوت می کرد اما هر گاه و هر جا نیاز به خواندن روضه بود ، روضه نیز می خواند. وی بارها در حسینیه ی اعظم بنار نیز روضه خوانی پراکنده ای داشته است. از جمله این که وی  در سه شب هشتم ، نهم و دهم محرم 1412 برابر با تیر 1370  در حسینیه ی اعظم بنار روضه خوانی کردابراهیم ابراهیمی فرزند فتح الله در سال 1300 در بنار آب شیرین به دنیا آمد . وی اگرچه گاه گاهی « از روی کتاب برای مردم بنار روضه خوانده است » ، اما به تعزیه خوان معروف بود.  « حاج ابراهیم جاودانه فرزند غلامحسین نوه ی ملا علی بنوی در سال 1302 در روستای بنار آب شیرین در یک خانواده ی مذهبی به دنیا آمد. در کودکی روانه ی روستای دهقاید گردید و در مکتب خانه ی  دایی خود به نام آخوند مرتضی که در آن روستا سکونت داشت دروس مذهبی و قرآن خوانی و دیگر دروس از جمله روضه خوانی را فراگرفت. در سنین نوجوانی در مراسم مذهبی و فاتحه خوانی شرکت نموده و علاوه بر خواندن قرآن برای مردگان به عنوان ملای سر قبر ، با مردم همکاری داشت و هیچ گونه وجهی نیز دریافت نمی کرد . تا این که نظر به علاقه شخصی و صوت خوشی که داشت ، به دعوت  فامیل ها و بستگان در روستاهای بُنه ، بنار آزادگان ، و دهقاید، در ماه های محرم ، صفر و رمضان به آن روستاها سفر کرده و برای مردم آنجا به منبر رفته و روضه می خواند و به جز مواردی که گاه گاه اشخاصی با میل و رغبت هدایایی از قبیل محصولات کشاورزی مانند خرما یا غله به وی مسترد می نمودند ، هیچ  وجهی نیز دریافت نمی کرد. از اخلاق پسندیده وی این که به عیادت بیماران و سالمندان می رفت و در تمام کارهای بنایی و کشاورزی با مردم محل خود همکاری داشته و در ماه های مذهبی برای مردم روضه خوانی داشته و به منبر می رفته است. وی در سال 1358 برای انجام اعمال حج تمتع به مکه ی مکرمه شرفیاب شد و در برگشت دچار بیماری کلیوی گردید و در اردیبهشت 1359 در سن 57 سالگی به رحمت ایزدی پیوست. حاج ابراهیم دارای یک فرزند پسر و سه فرزند دختر بود که فرزند وی حاج رسول جاودانه و دختر بزرگش خدیجه که به رحمت ایزدی پیوست و دو دختر دیگر ازوی به نام های معصومه و عصمت همسران حاج اسد الله و حاج عوض شجاعی هستند . از مرحوم جاودانه چند جلد کتاب ارزشمند مذهبی بر جای ماند که فرزندش مرحوم حاج رسول جاودانه آن ها را به کتاب خانه ی حسینیه ی بنار آب شیرین هدیه داد.» وی اگر چه روضه خوانی استاد بود اما بیشتر روضه هایش را از روی کتاب می خواند. بتول غلامی می نویسد: « حسینیه درست نشده بود و حاج ابراهیم جاودانه یک ماه رمضان کامل در مسجد روضه خوانی می کرد.» آنچه می توان اظهار کرد این است که پس از آن  نسل ، تا کنون در بنار روضه خوان ماهری نبوده است.« حاج ابراهیم زمانی فرزند مراد نیز از روی کتاب برای مردم بنار روضه خوانده است.»

بر گرفته از کتاب گوهری در خاک جلد سوم نوشته محمد غلامی